Heima er bezt - 01.12.2004, Síða 14

Jóhanna Helga
Halldórsdóttir:
Gamla
jólabréfið
að snjóar og snjóar. Reyndar
er dálítið jólalegt núna, trén
eru hálfsliguð af stórum,
feitum snjókornum, sem hlussast á þau eitt eftir annað.
Alveg milljón snjókorn. Ég er að horfa á umferðina og
fólkið sem virkilega nennir að vera úti og rápa milli búða,
með alls konar lita böggla og farangur, eins og það sé
þess síðasti dagur á ævinni til þess að versla. Sumir kasta
kveðju, aðrir eru miklu glaðari og kyssast og flissa saman
í smástund, halda svo áfram, orðnir alltof seinir því
búðirnar eru fæstar opnar til miðnættis. Ég er reyndar að
skrifa á jólakortin, á morgun þarf að senda þau síðustu, er
alveg að verða búin. Eitthvað annars hugar, en ekki
stressuð fyrir jólin, ég er búin að öllu og löngu búin að
kaupa allar jólagjafir og þrífa, ég er eina óbilaða
manneskjan í vinnunni, finnst mér allavega. Ég er að
njóta þess um helgina að skrifa á kortin, borða konfekt og
smákökur, fer í bíó í kvöld með Palla þegar hann kemur
til baka. Við ætlum að sjá Stellu í framboði, auðvitað!
Krakkarnir gista hjá ömmu sinni og afa og við ætlum að
sofa og sofa á morgun og gera ekkert.
Á sex kort eftir, til gömlu vinanna minna, uppáhalds-
vinanna úr skólanum. Úps, þarna dettur kona í snjónum,
rétt íyrir utan garðinn minn með sliguðu trjánum og
öllum ljósaseríunum í runnunum. Hún lítur út fyrir að
vera mjög þreytt þegar hún stendur upp og börnin tvö
sem eru með henni eru frekar illa klædd og sýnast
hálfhrædd um mömmu sína, þegar hún dustar af sér öll
hlussusnjókornin. Húfulaus kona með tvö húfulaus börn í
þunnum úlpum og allt í einu man ég eftir jólabréfinu
hennar Ellu vinkonu. Hún er ein af uppáhaldsvinunum
mínum úr skólanum, sem ég hef ekki hitt í átta ár. Jesús
minn, það getur ekki verið svo langt síðan, er ég að hugsa
þegar konan fyrir utan garðinn minn horfir allt í einu
beint á mig fyrir innan gluggann. Ég horfi líka beint á
hana, sé að hún er uppgefin á einhverju. Get ekki annað
en brosað til hennar, þetta er falleg kona og
viðkunnanleg, á meðan hún er fyrir utan
garðinn að minnsta kosti. Veit að ég ætla
ekki að bjóða henni inn, hún brosir á móti rétt sem
snöggvast því ég sé það varla, og ég held áfram að horfa
beint á hana, horfa og brosa til hennar og barnanna, sem
eru stelpa og strákur, örugglega bæði á leikskólaaldri.
Svo hættir hún að horfa inn um gluggann og inn um mig,
gengur burt með börnin. Hvað hefði hún svo sem annað
átt að gera?
Ég hleyp upp á loft, upp í leynilegu jólakortageymsluna
mína og sé þau liggja þarna í stöflum, mörg þúsund. Ég
geymi þau öll síðan ég var krakki, skoða þau ef ég þarf
að koma mér í gott skap, nokkrum sinnum á ári. Gramsa
og gramsa, veit næstum hvar hver árgangur er og hvernig
kortið frá þessum og hinum á að líta út. Fann það! Kortið
frá Ellu vinkonu, og þarna er jólabréfið. Ég er búin að
lesa það svo oft, að það er orðið máð og ég sé að hún
hefur skælt þegar hún skrifaði það og ég líka smá þegar
ég tók við því á jólunum fyrir þremur árum. Hvað tíminn
líður, hvert er hann eiginlega að æða? Þetta var á jólunum
þegar við Palli giftum okkur, nýbúin að eignast tvíburana
Unu Osk og Árna Snæ. Skírðum og giftumst hvort öðru í
leiðinni, það voru yndisleg jól, kannski man ég svona vel
eftir bréfinu vegna þess að það kom einmitt þá. Mér datt
ekki í hug þá að neinn gæti verið vansæll jólin sem ég var
svo hamingjusöm og ósofin. Ég og Palli og tvíburarnir.
Elsku hjartans Linda mín.
O guð hvað ég sakna þín, sakna þess að vera ekki
lengur stelpa í skóla þegar allt var svo einfalt og
hver dagur tilhlökkunarefni. Það er ekki auðvelt að
vera einstœð móðir og geta ekki veitt börnunum
ýmislegt, eins og þjóðfélagið er í dag. Foreldrar
mínir tala um það nánast daglega að ég hefði nú
frekar átt að halda í hann Kára, þótt hann vœri
Smásaga
542 Heima er bezt