Heima er bezt - 01.12.2004, Side 31

Sumarið 1948 var Grumman flugvélin kominn í síldarleitina með Stinson
vélinni.
eða Kaupmannahöfn," spurði blaða-
maðurinn.
„Tvímælalaust Kaupmannahöfn,“
svaraði Gunnlaugur. Það er dásamleg
borg og við hefðum ekki trúað því að
það væri svona fallegt í Danmörku. I
gær fórum við út á Sjáland að skoða
danskan landbúnað og frá þeirri ferð
höfum við frá ýmsu að segja þegar
heim kemur.”
Og áfram hélt blaðamaður B.T. að
spyrja:
„Hvað er ykkur eftirminnilegast úr
ferðinni?”
„Skógurinn,“ svaraði Gunnlaugur,
„og borgin,“ sagði Anna og bætir
síðan við: „Að hugsa sér allar þessar
vörubúðir og ljósaauglýsingarnar á
kvöldin. Það er dýrleg sjón.”
„Og hvenær farið þið heim,“ spyr
blaðamaðurinn að lokum.
„Það er undir því komið hvenær
flugvélin verður ferðafær. En okkur
er það ekkert á móti skapi, þótt það
dragist eitthvað og við gætum líka
alveg hugsað okkur að hafa viðkomu
í London. Þessi ævintýraferð hefur
ært upp í okkur ferðalöngunina,“
sögðu hjónin að lokum.
I viðtali greinarhöfundar við Krist-
inn Olsen, Loftleiðaflugstjórann góð-
kunna, mörgum árum síðar, sagði
hann m.a.:
„Það var okkur Alfreð mikil
ánægja að bjóða þeim Lambanes-
hjónum í þessa ferð. Síðar höfðum
við tækifæri til þess að bjóða Val-
garði bróður Gunnlaugs í Ameríku-
ferð. Ég lóðsaði Valgarð milli skýja-
kljúfanna á Manhattan og undrun
hans gleymi ég seint. Það var alveg
stórkostlegt að fá að vera í samfylgd
hans á götum New York borgar.
Síðar fórum við nokkrir Loft-
leiðamenn norður í Lambanes, þegar
Kristján faðir þeirra Gunnlaugs og
Valgarðs hélt upp á hundrað ára
afmæli sitt. Loftleiðir áttu þá ekki
sjóflugvél svo við fórum norður á bíl
en fengum millilandanugvél félag-
sins til að fljúga yfir Lambanes-
bæinn og dreifa marglitum pappírs-
renningum yfir staðinn í tilefni
afmælis gamla mannsins.
Annars gleymi ég ekki þegar ég
kom fyrst í Lambanes sumarið 1944
Lagt af stað í síldarleit af Miklavatni.
Alfreð Elíasson, Sigurður Jónsson
(Siggi flug) og Kristinn Olsen,
nýkomnir aó Miklavatni í júlí 1944.
og var að kanna hugsanlega aðstöðu
við Miklavatn fyrir Stinson-vélina
okkar. Eftir að hafa heilsað upp á
Önnu húsfreyju, sagt henni deili á
mér og spurt um bónda hennar, bauð
hún mér og samferðamanni mínum
til stofu, um leið og hún sagði:
„Þeir eru nú að dalla sig, en koma
áreiðanlega fljótlega heim.”
Hvað konan átti við, vissum við
hreint ekki,“ sagði Kristinn. „Reynd-
ar héldum við þá vera á kamrinum,
en skrítið að þeir skyldu vera þar
báðir í einu, en létum þó kyrrt liggja.
Síðar kom hið rétta í ljós að þeir
voru að vitja um silunganet á
flatbytnu niður á vatni og hlógum við
mikið að þessu eftir á.
Meðan við sátum yfir kaffiveit-
Heima er bezt 559