Heima er bezt - 01.12.2004, Síða 43

18. hluti
Framhaldssaga
Jóhanna Helga Halldórsdóttir:
Svo pökkuðum við saman og fórum, ég og hún Lára,
og allar hinar konurnar fylgdu á eftir.“
Erla hló svo mikið við tilhugsunina, að henni svelgdist
næstum á kaffinu sínu.
„Og við sem héldum að þetta ætti að snúast um ný
tækifæri og slíkt!”
Unnur stundi og strauk kúluna, hún var orðin svo ansi
fyrirferðarmikil. Samt leið henni svo vel, henni fannst
óléttan algjörlega eðlilegt ástand og var ekki eins kviðin
og áður. Nú var hún búin að skoða fæðingarstofuna og fá
meiri fræðslu um fæðinguna sjálfa, og hvernig allt færi
fram þegar tíminn kæmi. Steinar var orðinn svo spenntur
að hann hringdi í hana á klukkutíma fresti allan daginn,
til þess að vita hvort ekki væri allt í lagi og hvort hún
finndi nokkra verki eða stingi einhvers staðar. Unni þótti
vænt um umhyggju hans en hafði svo mikla þörf fyrir
einveru að henni þótti best þegar hún var ein heima
lungann úr deginum, að mála, spá og spekúlera. Hún var
löngu búin að hafa töskuna tilbúna, sem Steinar skyldi
koma með á sjúkrahúsið, þegar hún og barnið kæmu
heim, allt var þvegið og strokið, og hún var staðráðin í
því að njóta þessara vikna sem eftir væru. Hún upplifði
þennan tíma eins og eitthvað sérlega dýrmætt. Tímann
áður en hún yrði alvöru mamma. Hún fór í langa
gönguferð á hverjum degi og hugleiddi lífið og tilveruna
og lét sig dreyma um hvað það yrði gaman að vera með
lítið barn í fanginu sem yrði örugglega nauðalíkt þeim
Steinari, sama hvort kynið það væri. Hún hafði ekki
viljað vita kyn barnsins þegar læknirinn spurði hana að
því og sagðist geta sagt um það upp á 95%, en hún sá
alltaf fyrir sér dökkhærða stúlku, líka henni sjálfri en
með augun hans Steinars og brosið. Gaman að vita hvort
það gengur eftir, hugsaði hún brosandi þar sem hún gekk
yfirleitt sama hringinn, frá íbúðarhúsinu að fjárhúsunum
og svo alla leið að veginum og til baka afitur. Þetta var
svona klukkutími á dag alltaf, svo höfðu þau Steinar farið
í nokkra tíma í foreldraleikfimi, eða hvað þær kölluðu
það nú, þessar sem stýrðu foreldranámskeiðunum á
vegum heilsugæslunnar. Þar æfðu þau djúpöndun og
hraðöndun og reynt var að líkja eftir því sem gerðist í
fæðingunni, ásamt því að liðka vöðva og byggja upp
kraft. Unnur efaðist mikið um gildi þessara tíma, hún
hafði tröllatrú á gönguferðum og sundi hins vegar, henni
fannst hvoru tveggja orðið erfitt núna upp á síðkastið þar
sem hún var eðlilega orðin fyrirferðarmikil, en píndi sig
samt til þess að stunda bæði, fannst hún verða að fá
hreyfinguna. Hún hugsaði til baka og rifjaði upp allt sem
hafði gerst síðan hún kynntist Steinari og sleit að mestu
böndin við foreldrahúsin, henni hafði fundist allt gerast
svo hratt og svo margir atburðir og stórir á síðustu
mánuðum að hún henti varla reiður á þeim öllum. Það
frábærasta sem gerst hafði, fýrir utan þau Steinar og
tilvonandi erfingja þeirra, fannst henni samband Erlu og
Víglundar og vinskapur þeirra allra sem var eitthvað svo
eðlilegur og heiðarlegur, en umfram allt skemmtilegur.
Og svo auðvitað hún Jóna mágkona hennar, sem var nú
orðin góð vinkona og ómissandi hluti af Qölskyldunni,
með litlu Láru Lind, sem enginn sá sólina fyrir, mikið var
Heimaerbezt 571