Heima er bezt - 01.12.2004, Síða 44

hann Svenni heppinn. Unni fannst líka yndislegt að þau
skyldu hafa fengið leyfi til þess að flytja Kristínu norður
og að það skyldi ganga svona vel, hún var alltaf að verða
sjálfstæðari og farin að sýna áhuga á frekara námi, það
hafði aðeins tekist að koma henni í gegnum
grunnskólann og hún yrði látin taka tíunda bekkinn allan
aftur til þess að rifja upp námsefnið.
Unnur ákvað að hugsa ekki um neitt af þessu leiðinlega
sem hafði gerst og var harðákveðin í því að halda
Heiðrúnu systur sinni sem lengst frá sér þangað til hún
yrði búin að fæða, henni fannst hún hafa svo
yfirþyrmandi og óþægileg áhrif á sig, sérstaklega þegar
hún byrjaði á fæðingar-hryllingssögunum sínum, sem
versnuðu við hverja endurtekningu. Svo var
endurnýjaður vinskapur við Viggu frábær líka, Vigga
hafði reynst henni eins og klettur, það var bara þessi eini
hængur á um áramótin, sem henni líkaði ekki, en hún
vissi líka að ef Jóna væri ekki konan hans Svenna, þá
hefði henni verið nákvæmlega sama um þetta hliðarspor
hans og Viggu. Og allar myndirnar sem hún hafði málað
og selt, styrkurinn sem hún hafði fengið, þetta var allt svo
frábært.
Æi, andvarpaði Unnur með sjálfri sér, ef ég gæti hætt
að kvíða svona fyrir fæðingunni, það er eins og ég treysti
mér ekki í þetta! Svo ætlar Steinar að vera hjá mér, þetta
verður ekkert mál.
Henni tókst að gleyma sér um stund, því síminn hringdi
og mamma hennar og pabbi ætluðu að kíkja til hennar.
Unnur hellti uppá handa þeim, lagaði sterkt mokkakaffi,
það var uppáhaldið þeirra, og brosti út í annað, hún var
eiginlega orðin húsmóðirin þama í Álftanesi, því Erlu
þótti svo gaman að vera úti að vinna og hundleiddist
húsverk, var dauðfegin að Unnur var svona dugleg
innanhúss.
Þegar þau höfðu stansað nokkra stund, sagði mamma
hennar, eins og hálffeimin: „Unnur mín, ég veit að ég hef
verið svolítið þögul og afundin við þig upp á síðkastið og
vona að þú getir fyrirgefið mér það. Málið er að það
hefur svo mikið gengið á alls staðar í kringum mig að ég
hef ekki höndlað það, og ég virka örugglega mjög
ósanngjörn við þig en það var á tímabili eins og að ekkert
gengi upp. Steinar, þessi yndislegi maður, ég gat ekki
samþykkt hann fyrir þig strax, ég hélt að hann væri
glaumgosi og þú sæir hann aldrei meir eftir að þeir luku
byggingunni hjá okkur í Lækjarbrekku, enda var Heiðrún
búin að segja mér að hann væri heldur betur laus í
rásinni. Ég veit ekki hvað kom mér til þess að trúa henni
elskan mín, svo hélt ég að hann Atli á Vegamótum væri
svo staðfastur og mikill fyrirmyndarmaður í hvívetna.
Það hefur nú sýnt sig eða hitt þó heldur, það brást
einhvern veginn allt sem ég hafði gert mér í hugarlund.
Heiðrún og Þorkell talast varla við og þótt ég hafi
margoft reynt að tala við þau bæði, er það bara eins og að
skvetta vatni á gæs”.
Hún tók sér málhvíld og pabbi hennar sagði að þetta
hefði bæði verið mjög erfiður tími fyrir þau og svo
margir gleðiríkir atburðir inn á milli. Þau vildu bara að
hún vissi að þau Steinar ættu þau alltaf að og þau væru
mjög ánægð með samband þeirra og að þau skyldu ætla
að byggja sig upp þarna rétt hjá þeim.
„Það er svo ómetanlegt að hafa fjölskylduna nálægt
sér”, sagði frú Lára, „við þessi eldri verðum bara að
passa okkur að reyna ekki að stjórna eða ákveða of mikið
fyrir aðra, við getum auðvitað aldrei ákveðið neitt nema
fyrir okkur tvö. Svo getum við bara vonað að öllum
hinum gangi vel, og ég veit að þér og strákunum á eftir
að vegna vel, en hún Heiðrún okkar er svolítið
áhyggjuefni”.
„Ætlar hún að fara aftur til Þorkels?“ spurði Unnur.
„Ég veit það ekki”, svaraði pabbi hennar, „hún bað
okkur að taka litla drenginn, hann Unnar Má, sagðist
hafa beðið þig og ég leyfði mér að setja aðeins ofan í við
hana fyrir það. Við ræddum það við Svenna og Jónu
hvernig þeim litist á að hafa annað barn á heimilinu, og
komumst að því þegar við loksins töluðum við þau á léttu
nótunum, að þau langar til þess að búa út af fyrir sig og
byggja sér sjálf hús. Svo sagði Svenni að þau hefðu verið
að láta sér detta í hug að búa í stærsta sumarhúsinu ef
Þorkell leyfði það, svona á meðan þau væru að plana
framtíðina betur. Okkur fannst auðvitað ekkert athugavert
við að þau byggju í næsta herbergi við okkur, gamla
settið, en ungt fólk verður að fá að vera í friði og út af
fyrir sig, við höfum bara verið svo óskaplega blind!“
„Þannig að nú eru þau flutt í sumarhúsið”, sagði Lára,
„og það er mikið þægilegra, líka fyrir okkur, ég tala nú
ekki um fyrst við ætlum að gerast uppalendur upp á
nýtt”. Unnur brosti.
„Þannig að þið ætlið að taka þann litla?“ spurði hún.
„Já”, svaraði pabbi hennar kampakátur, „ég gæti aldrei
úthýst neinum af mínum nánustu, ég held það væri sama
hvað viðkomandi gerði af sér. Og ekki hefur þessi
blessaði litli nafni þinn gert nokkurn hlut af sér”.
Þau eru yndisleg, hugsaði Unnur, mikið er ég heppin að
eiga svona góða að.
„Þú skalt ekki kaupa bamavagn Unnur mín”, sagði
mamma hennar þegar þau kvöddu, „þú færð einn eins og
Svenni og Jóna fengu og fullt af fotum fylgir honum”.
„Heyrðu, hún Kristín hringdi í okkur í gær og bað um
að fá að koma og gista. Má hún það? Er ekki einhver sem
lítur eftir henni?“ spurði pabbi hennar.
„Jú”, svaraði Unnur, „annað hvort Steinar eða ég
verðum að sækja hana og vera til staðar, ef eitthvað
kemur uppá. Ég skal biðja Steinar að hringja í ykkur
þegar hann kemur, þá getið þið ákveðið hvemig þetta
verður”.
„Kannski vill Óli fara með að sækja hana”, sagði pabbi
hennar og ranghvolfdi í sér augunum, „það er eins og hún
hafi sett hann í álög. Hann er eins og engill nálægt
henni!“
Þau hlógu og Unnur sagði að það yrðu flestir þannig
nálægt henni, hún væri svo mikill engill sjálf. Steinar
varð mjög glaður um kvöldið þegar hún sagði honum frá
572 Heimaerbezt