Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1958, Síða 20

- 20 -
F A N G I
HARMLEIKUR í AUSTURBÆNUM
Ungur og frjáls sveitapiltur lendir í einu af
hinum alræmdu fangelsum Reykjavíkurborgar-
Gormur Gíslason hoppar upp tröppurn-
ar og opnar dyrnar. Hin marglitu og stór-
brotnu innyfli Gagnfræðaskóla Austurbæjar
blasa við honum, og stígvélin taka þegar
að skrölta af undrun og hræðslu.
"Goðan daginn", er sagt rett hjá honum og
lágvaxinn horaður öldungur í dökkum
jakkafötum gengur til hans og heilsar.
Gormur þrífur kolluna af höfði sér og heils-
ar mjög kurteislega. Gamli maðurinn
skotrar augunum í krákustígum eftir sex
og hálfs feta langri beinagrind, staðnæm-
ist loks við andlitið og segir: "Ja-, hver
er nu maðurinn?" "Gormur Gíslason frá
Hvammstanga í Vestur-Hunavatnssýslu".
"Gormur, ja það var nu svei mér skrýtið
nafn". "Ef til vill" svarar Gormur.
"Annars heiti ég nu Gormur af því að hann
afi minn sálugi var dívanasmiður".
"Ha-, hvað sagðirðu - dívanasmiður, já
einmitt það já. " Gamli maðurinn skælir
sig, líklega á það að tákna bros. Síðan
heldur hann áfram: "Svo þu ert frá
Hvammst. " "já, Hvammst. í V.-Hun, "
svarar Gormur. "já ég vissi nu það. Ertu
annars að koma nuna fyrst?" "já, ég kom
í gær með rutu suður. Heyrðu annars,
hvar get ég fengið að tala við skólastjórann
sjálfan?" "Farðu upp stigann og síðan til
vinstri, þá muntu rekast á dyrnar og
spurðu bara eftir honum þar, " sagði gamli
maðurinn rólega. Gormur er ekki kominn
upp stigann, þegar á móti honum kemur
einhver í gráum jakkafötum með gleraugu
í hendinni. Gormur stanzar og lítur þegj-
andi á manninn. "Ætlarðu nokkuð að tala
við mig?" spyr maðurinn og lítur góðlát-
lega til Gorms. "Ja-, ju-, nei, nei, ég
ætlaði að tala við skólastjórann, " segir
Gormur og sótroðnar, svo að hinar ótelj-
andi freknur á kinnum og enni hans sökkva
í kaf. Skólastjóri setur nu gleraugun á sig,
kynnir sig og tekur Gorm tali. Að fengnum
öllum upplýsingum kveður skólastjóri og
biður Gorm bíða næstu frímínutna.
Gormur gengur að veggnum, hallar
sér að honum og hellir stærstu rauðmöls-
kögglunum ur stígvélunum á gólfið.
Hann er ekki fyrr kominn í stígvélin
aftur, er hann heyrir dálítinn hávaða fyrir
innan dyrnar, sem hann stendur við.
Hann gengur frá veggnum og er nógu
fljótur til að sjá skólatösku með fljugandi
mann í eftirdragi þjóta út um dyrnar.
Fyrir ínnan stendur stráklingur nokkur á
söndulum, albustinn og reiðilegur á svip
og kallar á eftir honum; "Reyndu ekki að
vera svona ósvífinn framar. "
Síðan lokast dyrnar.
Gormur stendur á gapi af undrun nokkra
stund, en þegar hann hefur náð sér aftur,
gengur hann að þeim útkastaða og spyr :
"Er það algengt að nemendur hendi kenn-
urum út eins og núna?" Maðurinn brosir
og muldrar, að hann sé nú aðeins nem-
andi í 3.bekk. "Hver var þá þessi patt-
aralegi á söndulunum, " spyr Gormur
alveg ruglaður. "Uppáhaldskennarinn
minn, " svarar maðurinn hálfflissandi.
"Uppáhaldskennarinn þinn, " étur Gormur
eftir honum undrandi. "já auðvitað, hann
hendir mér langoftast út. " Gormur
staulast hugsandi út að veggnum og fer að
virða fyrir sér skólann.
Skyndilega er friðurinn rofinn á ný.
Hurð á veggnum beint á móti er svipt upp
og maður einn, uppmálaður af skelfingu,
kemur á harða hlaupum út úr stofunni með
rauðhærðan jötun á hælunum.
Þrátt fyrir ógurlega reiði tekst jötn-
inum ekki að hremma vesalings manninn
og dregur óðum í sundur með þeim, enda
er jötninum sýnilega margt betur gefið en
spretthlaup - og hárgreiðsla, og kemur
þar að lokum, að hann stanzar.
Bálreiður Orangutan í gryfju jafnast ekki
á við þessa stórfenglegu persónu.
Eftir að hafa staðið litla stund og safnað
nýjum kröftum, öskrar jötunninn svo hatt
hann getur: "Þú kemur aldrei í tíma til
mín framar." Síðan snýr hann sér við
eins og afbrigði af indverskum fíl og
amerísku lamadýri. Gormur, sem er að
yfirbugast, herðir sig nú upp, gengur að
flóttamanninum og spyr skjálfandi röddu:
"Er það þáttur í kennslunni að láta menn