Bænavikan - 11.11.1961, Blaðsíða 14

12
!,Eins og þér því hafiu tekiö á nóti Kristi, Drottni Jesií,
svo skuluð þár lifa í honun." Kól,2:6. Viu veittun honiin viötöku
í tní. Við lifum í honun fyrir trd Og neðan við lifun vöxun
við. "Plönturnar og blónin spretta ekki fyrir eigin uiahyggju,
ástundun eða atbeina, heldur neð því að nóttaka það, sen Guð hefur
gefið þein til viðhalds lífinu, Barnið getur ekki fyrir eigin
atbeina aukið við vöxt sinn. Enn frenur getur þá, þrátt fyrir
áhyggjur og eigin atbeina, tryggt þár andlegan viðgang. Plantan
og barnið vaxa neð því að náttaka ár unhverfi sínu það, sen þau
þurfa sár til viðurværis - ár andránsloftinu, sálarljásinu og
fæðunni. Það sen þessar gjafir náttárunnar eru dýrun og plöntun,
er Kristur þein, sen honun treysta."
Wauðsyn þess að_nærast_á orði Guðs.
Ráð postulans er ennfrenur þetta:" og sækist eins og nýfædd
börn eftir hinni andlegu ásviknu njálk, til þess að þár getið
af henni dafnað til hjálpræðis.'1 l.Pát.2:2. Korintunenn virðast
hafa vanrækt þetta, Eftir að hafa veriö í kristnun söfnuði í all-
mörg ár voru þeir ennþá börn í skilningi. Andlegur vanþroski kenur
í ljás í ágreiningi og flokkadrætti innan safnaðarins. Sunir
studdust við það eitt, er þeir höfðu hlotið frá Páli og Appollosi,
þein er leitt höfðu þá til Krists. Þein hafði ekki tekizt að
öðlast persánulega tniarsannfæringu fyrir ástundun í því að lesa
orð Guðs. Hvað sen hvíldardagsprádikanirnar eru gáðar eða hvíldar-
dagsskálinn, getur ekkert konið í stað þess að nenn lesi sjálfir
orð Guðs í einráni,
Bæn og íhugun opnar glugga sálarinnar gegn hinni hinnesku
Jerásalen og nærir andlega eðliu. Jesás benti á einnínsbæn fyrir
luktun dyrun öllun, sen rækja vilja hið innra líf. Bæn á opinberun
stöðun og neð fjölskyldunni er nauðsynleg, en leynilegt sanfálag
sálarinnar við Guð nærir hið innra líf. Það veitir styrk og
traust aö bíða við hásæti náðarinnar, þar til við vitun að bæn
okkar var heyrð og hlaut sitt svar.
Vinur ninn sagöi, að hann hafi staðið á járnbrautarstátt
í stárborg, þegar hringing boðað i brottför tveggja lesta. Til
hægri mátti heyra þunga skelli og ískur un leið og langferöa-
lestin hreyfðist neð illun leik. Til vinstri var önnur lest
álíka löng - hán rann á stað láttilega og hávaðalaust og var
horfin fyrir næstu beygju, áður en heitiö gat að hin væri konin
á stað. Hvað gerði nismuninn? Háværa og þunglanalega lestin var
knáin af gufuafli, sen hiín franleiddi sjálf. Hin var knáin af
afli, sen kon að ofan. - það var rafnagnslest. Svo eru og tvenns-
konar kristnir nenn. Ert þá á leiöinni upp á við í eigin kröftun.
Það nun reynast þár torsátt. Hversvegna ekki reyna að finna hið
laynda afl? "Plantan vex neö því að náttaka þaö, sen Guð hefur
gefið til viðhalds lífi hennar. Rætur hennar vaxa niður í noldina.
Hán drekkur sálskinið, döggina og regniö. Svo á Guðsbarniö og að
vaxa neð sanstarfi við guðleg öfl. Við eigun að opna hjörtu
okkar fyrir Heilögun Anda." E.G.Vif.
Sanfálag kristinna manna er ætlað það hlutverk að stuðla
að andlegun vexti:" Og yfirgefun ekki vom eigin söfnuð eins og
sunra er siður, heldur uppörvun hver annan, og það því frenur,
sen þár sjáiö að dagurinn færist nær." Hebr. 10:25.