Bænavikan - 11.11.1961, Qupperneq 25

- 23
taka að gerast, og viö, sem nií erun uppi, sjáun uppfyllingu þess,
Við höfun sneitt hjá því að segja neö iivaða hætti atburðirnir
yröu, heldur látiö nægja að benda á að spádánarnir segðu aö þeir
mundu verða, I styrk hins spánannlega orðs höfun viö varað
heiminn viö ágnþrungnun atburðum frantíðarinnar, en ná stöndun
við höggdofa, er við sjáun hve hárnákvænur boöskapur okkar er.
Hvert sen litið er ná sjá snáatriðin fylla át hinar stáru átlínur
sen spáddnarnir draga upp, og nánari uppfyllingu áskun við tæp-
lega að sjá. Þaö er eitt að sjá ágnþrungna atburði ár hæfilegri
fjarlægð tíma og ráns en allt annað að hafa þá í næsta nágrenni
og sjá þá ágna þægilegri tilveru okkar.
A sjöunda tug þessarar aldar gerast athurö.irnir með svo
miklun hraða, að skýringar á þein eru oft orðnar áreltar næsta dag,
Hár er því ekki ástæða til að kona nánar við sögu, heldur einungis
víkja að höfuödráttun. Dagblöð okkar og fráttir sjá un snáatriðin.
1 sannleika er uppfylling þess sen söfnuöurinn hefur boðað svo
ríkuleg að okkur seþur oft hljóða. Hugsun un árið, sen ná
stendur yfir - hversu atburöir þess hafa uppfyllt lýsingu
Biblíunnar á hinun síðustu dögun.
Náttáran hefur talað neð þrunuraust og rainnt okkur á að
í annríki okkar erun viö áðuia aö nálgast endalokin. Fláðbylgjur,
hallæri, jaröskjálftar, sjákdánar, slys á láði og legi og í lofti.
áður en hugurinn hefur áttað sig á einun atburði, hefur sá næsti
riðið yfir, og orð Meistarans endurána í eyrun okkar. "Bæði nun
veröa hallæri og landskjálftar á ýnsun stöðun," "og á jöröunni
angist neðal þjáðanna í ráöaleysi við dunur hafs og bringný,
og nenn nunu gefa upp öndina af átta og kvíða fyrir því, er kona
nun yfir heinsbyggðina, því að kraftar hinnanna nunu bifast.'1
Allt frá því að nannkynið skiptist í þjáöir hafa veriö
styrjaldir, en þá aldrei nein lík þeirri, sen ná ágnar nannkyninu.
Neisti í fjarlægun afkina veraldar getur kveikt alsherjar bál.
Aldrei fyrr hefur nannkynið skipzt í tvær miklar andstæður
fylkingar, sen eru þess albánar að átrýna hvor annarri í kjarnorku-
styrjöld. Orö spádánsins að þjáð rísi gegn þoáð verður mjög
viðtækt eins og ná horfir. Enginn hluti heins virðist undanskilinn
og enginn staður til undankonu. En boöskapur hinnar skuggalegu
nyndar er á þessa leið: Saga nannkynsins er að enda konin. Kona
Krists ein getur bjargað nanninun frá þein dáni, er yfir honun
vof ir,”
Sagan un ánauð nannsins í synd er un þaö bil jafnlöng
sögunni un tilveru hans. En vafasant er að synd hafi nokkru sinni
verið svo njög í hávegun höfð og ná er. Enn sorglegri er sá
staðreynd að ýnsir þjáðalestir vaða frenur uppi neö svonefnun
kristnum þjáðun en hjá þein, sen viö nefnun heiðnar eða andkristnar,
Ofárykkja, siðleysi, þjáfnaður, ofbeldi, áhlýðni við foreldra og
yfirvöld eru sen krabbanein, er rötnagar "kristnar" þjáðir og
veldur andlegun dauða þeirra. Aðvörunarröddnn er drekkt af
þrunurödd persánulegra hvata og helgaðra hagsnuna, svo að átlit
er fyrir að þeir, er boöa gáða siöi, hafi tapað neö öllu.
Enginn, sen tráir á endurkonu Krists, getur konizt hjá
því að sjá að nátínalíf er nákvænlega eins og Itristur sagði að
lífið nundi verða við konu hans, "Því að eins og nenn á þein dögun,
dögunun á undan fláðinu átu og drukku, kvæntust og giftu . . þannig
nun veröa kona Mannssonarins."