Bænavikan - 11.11.1961, Blaðsíða 32

- 30
hans, sem var fyrir nær 2000 árun. Sannanirnar fyrir endurkonu
hans eru ajög augljósar, og Biblían fj allar un hana engu síður
en fyrri konu hans.
Sjöunda-dags Aúventistar hafa orðið til í þeirn tilgangi
að vekja athygli á þessari niklu kenningu, sen yfirleitt er
vanrækt innan kristninnar. Við lítun svo á aö ásigkonulag
heinsmálanna færist allt í slíkt horf og viöburöir dagsins un víöa
veröld séu þannig aö augljást sé aö hann er í nánd - fyrir dyriin.
Við .tráun þvf að hinu nikla verki, sen æösti prestur okkar
hdf árið 1844 sá nú senn lokiö og aö brátt nunu eftirfarandi
dánur kveðinn upp: ”Hinn rangláti haldi áfran að frenja ranglæti
og hinn saurugi saurgi sig áfran, og hinn ráttláti stundi áfran
ráttlæti, og hinn heilagi helgist áfran." Brátt nunu örlög hvérs
og eins veröa ákveðin. Þessi úrslitaviöburöur fer í hönd.
Sunir kunna að segja, aö þetta hafi þeir oft heyrt sagt
áður. Slíkir skyldu nuna, aö nargir gátu sagt hið sana á dögun
Náa og geröu það án efa. Un 120 ára skeiö boöaöi hann hinn sana
boðskap. Suinir hafa víst oröiö þreyttir á að heyra hið sana aftur
og aftur. En fláöið kon eins og hann haföi sagt. Þá fárust allir
þeir, sen ekki höföu viöbúnað. Hinir gengu inn í örkina og björg-
uöust. Þaö haggar ekki sannleiksgildi boöskaparins, að hann
hefur lengi verið boöaöur, að sunir hafi heyrt hann frá barnæsku.
Slíkir hafa þá enn neira að svara fyrir, ef þeir reynast ekki
trúir. Það verður ávallt aö vera okkur raunverulegt - að brátt
nun sá kona, sen kona á og aö hann er f nánd - fyrir dyrum.
I fyrstu sýn Str. White var henni sýndur hápur þeirra
er trúðu í einlægni á endurkonu Krists. Þeir fáru un erfiða og
torsátta leið áleiöis til hinna nýju Jerúsalen, Sunir gáfust
upp vegna þrenginganna og hurfu aftur til heinsins, aðrir
þrengdu sár afran. á hinun njáa vegi.
Tákn Manns-sonarins,
"Brátt varö okkur litiö í austurátt, þar hafði lítiö
dökkt ský konið í Iján un það bil helningi uinna en nanns-
hönd. Við vissun öll aö hár var tákn Manns-sonarins. 1 hátíðlegri
þögn störðun viö á skýið sen kon nær og varð bjartara - dýrölegt
og ennþá dýrðlegra þar til þaö varð stárt hvítt ský. Þá heyrðun
við básúnuhljáðiö, og Jesús kon ofan í skýinu og hulinn elds-
logun. Hann horfði niöur á grafir barna sinna, en leit svo upp
til himins, háf upp hendur sínar og sagöi:"Vakniö, vaknið þiö,
sen sofið í dufti jaröar og rísiö upp. " Þá varö nikill jarð-
skjálfti. Grafirnar opnuðust og hinir dánu konu fran íklæddir
ádauöleik.
Við stigun öll sanan inn í skýiö og vorun sjö daga á
leiöinni að .glerhafinu þar sen Jesús hafði káránurnar og setti
þær á höfuð okkar neð sinni eigin hendi. Hann gaf okkur hörpur
úr gulli og sigurpálna - - - Jesús lyfti upp volduguia arni sínun
og opnaöi perluhliöið og sagöi viö okkur:"Þið hafiö þvegið
skikkjur ykkar í bláði nínu og staðiö fast neð sannleika ilfnun,
gangiö inn." Við gengun öll inn og okkur fannst að við hefðun
fullan rátta „'t L1 að dvelja í borginni,