Heimili og skóli - 01.12.1950, Qupperneq 21

HEIMILI OG SKÓLI
137
Það voru líka jól í húsi ríkismanns-
ins.
Sonur ríkismannsins lagðist til
svefns í drifhvítu rekkjunni sinni.
Hann var þreyttur og hlakkaði til að
sofna. A morgun átti að vera gesta-
boð og veizla. Hann hlakkaði ekkert
til þess. Hann þráði eitthvað, eitthvað
skemmtilegt. En hann vissi ekki, hvað
það var. Hann hafði til dæmis aldrei
átt systkini. Hann öfundaði þau börn,
sem áttu systkini. Hann var oftast
einn. Já. hann hefði viljað gefa allar
jólagjafirnar sínar, já, miklu meira,
til þess að eiga bróður — eða systur,
góðan félaga og vin.
----En hvað var nú þetta? Það var
einhver inni í herberginu hans. Já,
svo sannarlega! Hann leit upp. Fyrir
framan rúmið hans stóð skínandi
björt vera, — engill.
Drengurinn varð dálítið hræddur,
en veran mælti:
„Vertu óhræddur, litli vinur. Ég er
jólaengillinn."
,,Jólaengillinn!“ sagði drengurinn
undrandi. „Eru þá jólaenglar til? Ég
hélt, að þeir væru ekki til.“
„Jú, ég heimsæki börn jarðarinnar
á hverjum jólum, sérstaklega þau,
sem eiga eitthvað bágt.“
„Ég á ekkert bágt. Ég er ríkur. Ég
fæ allt, sem mig langar til að eiga,“
sagði drengurinn.
„Já, ég veit það, en allir eiga bágt,
sem ekki eru glaðir. Allir eiga bágt,
sem ekki finna til hinnar sönnu jóla-
gleði í hjarta sínu. Þú ert ekki glaður,
litli vinur minn.“
„Jú, jú, ég er víst glaður. Ég fékk
margar, margar dýrmætar jólagjafir í
kvöld, og allir eru mér góðir.“
„Já, ég veit það líka,“ mælti engill-
inn. „En þú ert samt ekki glaður.
Þetta er ekki hin sanna jólagleði. Við
sjáum það alla leið til himna, þegar
eitthvert barn finnur ekki til jólagleð-
innar, og það hryggir okkur. Öll börn
eiga að vera glöð á jólunum. Þá er
einnig gleði á himnum — mikil gleði
á himnum. Þá er gleði á himni og
jörð, því að glöð börn eru líka góð
börn.“
„Já, — en — hvernig er þá jólagleð-
in?“
„Það get ég ekki sagt þér, elsku
barn. Við verðum sjálf að lifa jóla-
gleðina til þess að þekkja hana.“ Það
var eins og engillinn hugsaði sig um
litla stund. Hann horfði á drenginn
með blíðu brosi, en mælti síðan:
„Komdu með mér.“
Ungi ríkismannssonurinn hlýddi.
Það var ekki hægt annað. Þeir gengu
ekki. Þeir svifu af stað. Svifu í loftinu.
Skyldi ég vera dáinn? hugsaði ríkis-
mannssonurinn. Skyldi engillinn vera
að fara með mig til himna? Hann
þorði ekki að spyrja, en þetta var dá-
samlegt ferðalag, en stutt. Engillinn
nam staðar utarlega í borginni — hjá
litlurn kofa, — litlum og fátæklegum
kofa. Hann drap ekki á dyr. Hann
opnaði ekki einu sinni hurðina, og
þó stóðu þeir nú inni í litlu og fátæk-
legu herbergi. Ljós logaði á litlum
lampa. Það var jólaljósið, — jólaljósið,
sem var látið loga alla jólanóttina.
Gömul kona svaf í fátæklegri rekkju.
Friður hvíldi yfir andliti hennar, ein-
hver himneskur friður, engin þreyta,
og þó var hún gömul, engin óánægja,
aðeins hvíld og friður.
Engillinn benti honum á lítinn