Heimili og skóli - 01.04.1963, Qupperneq 19

kveðja æskuna að verulegu leyti og taka á
sig skyldur fullorðinsáranna •— meðal ann-
ars móðurskyldurnar •— eða vanrækja þær.
— ESa kannske fara bil beggja.
Þetta er allt öðruvísi en það ætti að vera.
Unga stúlkan á að fá að lifa sínu glaða
æskulífi fram yfir tvítugsaldur. Þá er hún
orðin þroskaðri ■— og betur skyldunum
vaxin — skyldum eiginkonu og móður. —
Þá má lífið hefjast. — í guðs bænum —
takið ekki bernskuna frá börnunum. Takið
ekki æskuna frá unglingunum. Það er að
taka fram fyrir hendur náttúrunnar, en af
því hljótast alls konar óhöpp og vandræði.
Ekki aðeins tímabundin heldur varanleg.
Hvað verður úr grósku sumarsins, ef ekkert
vor fer á undan? Reynum að setja hraðann
niður. Reynum ekki að lifa lífinu hraðar
en lögmál náttúrunnar ætlast til. Við skul-
um ekki bjóða börnum og unglingum rétt-
indi hinna fullorðnu, og þá ekki heldur
skyldur, fyrr en tími er kominn til. Enginn
skyldi hrinda börnunum og unglingunum
út í það kapphlaup, fyrr en þau hafa öðl-
ast þroska til þess. Lofum þeim um fram
allt að vera börn. Gefum þeim það, sem
er þeim dýrmætara en flest annað, en það
er kyrrð, víðsýn ástúð og næði til að vaxa.
Já, gefum börnunum okkar góð heimili.
Hannes J. Magnússon.
DAG einn í mesta annríkinu fyrir jólin kom kona
ein inn í pósthúsiff á staffnum, dragandi á eftir
sér lítinn dreng. A meðan hún keypti nokkrar
arkir af frímerkjum, hentist sá litli hornanna á
milli í póststofunni. Litlu síffar leit ég út yfir af-
greiðslusalinn og sá þá að konan hafffi fundiff
ágætt ráff til aff halda litla óþekktaranganum í
skefjum. Hann sat á skrifpúlti og teygði tunguna
langt út úr sér. En móðirin stóð fyrir framan hann,
reif frímerki af örkinni og strauk þeim iilll tungu
hans og skellti þeim svo einu af öðru á jólakorta-
bunkann, sem lá á púltinu.
TOM las læknisfræði, en í sumarleyfinu vann
hann og þrælaffi viff hvað eina sem til féllst til
að geta haldið námi áfram. Nú vann hann hjá
slátrara einum, en á kvöldin var hann dyravörður
á sjúkrahúsi einu í borginni. I báðum þessum
hlutverkum var hann klæddur í hvítan slopp.
Kvöld eitt var hann látinn aka sjúklingi einum,
sem var kona, inn í skurðstofuna, þar sem hún.
átti að ganga undir uppskurff.
Konan horfði rannsakandi á Tom, en allt í einn
fölnaffi hún og rak upp skerandi óp: „Hjálp —
þetta er slátrarinn minn.“
RITHÖFUNDURINN Sinclair Lewis fékk dag
nokkurn bréf frá ungri stúlku, sæmilega einurðar-
góðri, þar sem hún lætur í ljós þá ósk að hún sé
mjög fús til að verða einkaritari skáldsins. Hún
segist kunna vélritun, hraffritun og allt mögulegt
annað. Og hún bætir við: „Þegar ég segi allt
mögulegt annað, á ég við allt mögulegt annað.
Skáldið fékk konu sinni, Dorothy Thompson,
bréfið og hún svaraði því mjög vingjarnlega og
segir meffal annars, aff maðurinn sinn hafi þegar
ágætan einkaritara. sem kunni vélritun og hraff-
ritun. „Allt hitt sé ég um, og þegar ég segi allt
hitt, á ég viff allt hitt.“
HEIMILI OG SKOLI 39