Heimili og skóli - 01.04.1970, Qupperneq 28

gerzt nákvæmlega sama með hann og mig
sjálfa fyrir mörgum —- mörgum árum. Og
nú fundum við nýjan og dásamlegan stíg.
Eg kærði mig nú kollótta um greinaflækj-
urnar, sem urðu á vegi okkar og rifu alla
sokkana mína, við kærðum okkur heldur
ekkert um að þræða þennan stíg. Hér á þess-
um slóðum gat svo sem vel verið, að bæði
birnir og Indíánar yrðu á leið okkar.
Kannski líka Rauðhetta og vondi úlfurinn.
Við hlupum fagnandi um þetta ævintýra-
land okkar. Við þrjú — móðirin — sonur
hennar -— og litla stúlkan, sem ég hafði nú
endurfundið. Drengurinn stakk litlu hönd-
inni í mína, og lítil stúlka læddist inn í
hjarta mitt, og á meðan leituðum við eftir
dýrgripum undir stórum steinum og eltum
fiðrildin í skóginum þangað til þau hurfu
upp í bládjúpan himininn. — Við þrjú. . . .
Við tvö. . . . Við aðeins eitt. . . .
„Hér erum við vön að setjast niður og
segja sögur,“ sagði hann. „Þetta er sérkenni-
legur trjástofn. Finnst þér hann ekki aga-
lega stór?“
„Jú, það finnst mér,“ svaraði ég, jafnvel
þótt ég vissi, að einhverntíma seinna kæmi
hann á þessar sömu stöðvar og þætti hann
þá harla lítill. Og þarna sátum við á þess-
um sérstæða trjástofni umkringd af risa-
vöxnum eikitrjám, sem okkur þóttu þá vera,
blómum af yfirnáttúrlegri stærð, og svo rán-
dýrum. Ég hlustaði meðan Tom sagði frá,
hvernig hann, þegar hann var orðinn stór,
ætlaði að byggja sér kofa, einmitt á þessum
sama stað og búa hér alltaf eins og Robinson
Crusoe.
Skuggar síðdegisins voru farnir að lengj-
ast, og það var kominn tími til að halda
heim. En skyndilega þaut Tom af stað en
kom aftur með greip fulla af hálfvisnuðum
fíflum, sem hann stakk í lófa minn. „Mér
þykir svo vænt um þig, mamma mín,“ sagði
hann.
Ég vissi að þessi orð áttu ekki aðeins við
hina fulltíða móður hans. Þeim var ekki síð-
ur beint til þessa nýja vinar. Tom hafði
fundið barnið í mér — barnið, sem við
bæði höfðum uppgötvað inni í skóginum í
dag — hið innra með mér. . . .
Loks héldum við heim á leið. Ekki öll
þrjú. . . . Aðeins tvö okkar. Því að litlu
stúlkuna skildum við eftir á trjástofninum
úti í skóginum. Þar átti hún að bíða til að
verða okkur samferða á næstu gönguferð —
næsta ævintýri. — En sem fyrst. Því að ég
hafði lofað sjálfri mér því á þessari göngu-
ferð, að ekki skyldi líða á löngu þangað til
næsta ferð væri farin. (Til umhugsunar fyr-
ir allar mæður. — Þýð.)
H. J. M. þýddi.
TIL GAMANS
Enginn maður í allri veröldinni sefur eins fast
og maðurinn minn, og þegar loksins er hægt aS
vekja hann, veit ihann yfirleitt hvorki í þennan
heim né annan. Ef dyrabjöllunni er hringt rýkur
hann aS símanum. Og ef síminn hringir opnar
hann dyrnar.
Ég er aS verSa vön þessu smátt og smátt, en
mér varS ekki um sel, þegar aS því var 'komiS, aS
ég þurfti aS fara á fæSingardeildina, til aS fæSa
fyrsta barniS okkar. Hvernig myndi þá fara, ef
fæSingarhríSirnar byrjuSu um miSja nótt, eins
og oft á sér staS?
KvíSi minn varS sér heldur ekki til skammar..
Ég vakti manninn minn og sagSi honum, aS rná
væri stundin komin aS leggja af staS til fæSing-
ardeildarinnar.
En þá tautaSi hann í svefnrofunum: „Lyklarrn-
ir liggja á náttborSinu.... Aktu varlega!“
48
HEIMILI OG SKÓIU