Læknaneminn - 01.06.1965, Side 20

20
LÆKNANEMINN
þeim hlytist lítill tilkostnaður.
Þær gerðu því ekki ráð fyrir mikl-
um né róttækum breytingum.
Þetta merkir þó ekki, að stúdent-
ar séu hægfara eða íhaldssamir í
afstöðu sinni. Ég ætla að drepa á
nokkur atriði, sem ég tel, að kref j-
ist úrlausnar.
Flestir munu telja, að starfs-
orka mannsins, næmi hans og
skilningur eigi hápunkt að baki
um þrítugt. Það er því illa farið,
ef þriðji tugur mannsævinnar er
ekki nýttur til hins ítrasta og með
svo heppilegu móti, sem frekast er
unnt. Þar sem svo hagar skipu-
lagi, að einstaklingurinn ræður
ekki tíma sínum sjálfur, hlýtur
það að vera krafa hans og þjóð-
félagsins í heild, að ráðamenn
fari ekki skeytingarlaust með
þennan ráðstöfunarrétt. Lækna-
deild verður að vera vakin og sof-
in í leit að nýjum hugmyndum til
umbóta á starfsskipulagi stúdenta.
Því fer fjarri, að læknanemar séu
ánæsrðir. Við teljum, að of mikl-
um tíma sé varið til undirbúnings
klinisku námi, en það fari sjálft að
nokkru leyti í handaskolum, þar
sem kennsla sé of ágripskennd í
sumum greinum, en yfirferð náist
ekki í öðrum. Álit mitt er, að allri
efnafræðikennslu ætti að ljúka í
menntaskólunum, a. m. k. í stærð-
fræðideild. Leggja ætti niður bók-
ina ,,The Tissues of the Body“ og
skera niður kennslu í líffærafræði
að miklum mun. Með þessu móti
mætti stytta fyrsta hluta um helm-
ine. í eitt og hálft ár. Það virðist
fráleitt að ætla heilt misseri til
efnafræðináms eða sama tíma og
ætlaður er til sex kliniskra greina:
augnsjúkdómafræði, háls-, nef- og
eyrnalæknisfræði, húð- og kyn-
siúkdómafræði, geðlæknisfræði,
röntvenlæknisfræði og barnalækn-
isfræði. Deila má um, hvernig nýta
megi hin þrjú misseri, sem vinna
má með þessu móti. Ætti að skera
læknanám niður, sem því svarar,
eða ætti t. d. að bæta einu til
tveimur misserum við síðasta
hluta? E. t. v. mætti nota hluta
tímans í fleiri námskeið, sem
þyrftu þá að vera mun betur
skipulögð en nú er.
Auk þess, sem stytta þyrfti
námstímann, er mikil nauðsyn að
nýta hann betur. Kennsla ætti að
vera frá klukkan 8—12 fyrir
hádegi að minnsta kosti fimm
daga vikunnar í öllum hlutum,
og taka ætti upp kennslu all-
an maí og að minnsta kosti tvær
vikur af janúar og september. Það
horfir til stórvandræða, að ekki
næst yfirferð í ýmsum mikilvæg-
um námsgreinum, og mætti á
þennan hátt ráða nokkra bót á því.
Árgangakennslu þarf að koma á
sem fyrst í ýmsum greinum, eink-
um líffærafræði, lífeðlisfræði, líf-
efnafræði og meinafræði. í þessum
greinum og kannski fleirum nýtist
tími stúdenta alltof illa í upphafi.
Þegar rætt er um styttingu
námstíma, er freistandi að minn-
ast á undirbúning háskólanáms.
Stúdentsprófi þyrftu menn að
ljúka 18 ára. Til þess að gera það
kleift yrði mönnum að gefast kost-
ur á fjölbreyttara vali námsgreina
en nú tíðkast þegar á fyrsta ári
menntaskólanáms. Ætti þá ekk-
ert að vera því til fyrirstöðu, að
nemendur væru tækir í deildina
svo ungir, enda hefðu beir einkum
lagt stund á þau fræði, sem helzt
mega að gagni koma sem undir-
búningur læknanáms. Á ég þar við
náttúrufræði og tvö eða þrjú er-
lend tungumál.
Góðar kennslubækur eru nauð-
synlegar til árangursríks lækna-
náms. Ekki er skynsamlegt að
nota svo langar bækur, að nem-