Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 38

38
LÆKNANEMINN
— Já, en þetta er gott að
heyra. Líklega muna menn efnið
betur með þessu móti, enda kom-
ast þeir ekki hjá því að lesa um
allt efnið vegna umræðnanna á
eftir, þótt hver um sig flytji að-
eins hluta þess. Annars reynir
þetta ekki síður á kennarann en
fyrirlestraformið, kostar hann
meiri undirbúningsvinnu, ef hann
á að vera vel heima alls staðar í
efninu, geta leitt umræður á eftir
og haft ákveðna skoðun á þeim
vangaveltum, sem fram koma. Þó
að menn bjargist auðvitað langt á
eigin starfsreynslu, er hún ekki
nóg. Hins vegar er eðlilegt, að
alltaf séu smávegis örðugleikar í
byrjun, meðan bæði stúdentar og
kennarar eru að finna sitt form,
eins og sagt er. En nóg um það.
— Er eitthvað sérstakt, sem
þér munduð vilja Ijúka þessu
spjalli með?
— Já, það er eitt, sem væri fróð-
legt fyrir ykkur að vita, að samið
hefur verið uppkast að lögum fyr-
ir samtök, sem eiga að heita
„Nordisk federation för medicinsk
undervisning11, og þar er gert ráð
fyrir hlutdeild læknastúdenta.
Megintilgangur þessara samtaka
verður að vinna að bættri lækna-
kennslu á Norðurlöndum, aðallega
á sameiginlegum fundum um það
efni. Þetta hefur ekki verið gert
áður á Norðurlöndum, en slík sam-
tök eru til í Bandaríkjunum,
Bretlandi og Sviss. Haldnir verða
kennslumálafundir annað hvert
ár. þar sem eiga fulltrúa kennarar
læknadeilda, læknastúdentar,
menntamálaráðuneytin, heilbrigð-
isstjórnirnar og læknafélögin á
Norðurlöndum.
Þessi félagsstofnun kom eigin-
lega fyrst til tals á sameiginlegum
fundi um læknamenntun, sem
haldinn var í Finnlandi í fyrra og
þið hafið heyrt getið um. Þá var
sett nefnd manna til þess að at-
huga um og undirbúa fastari sam-
vinnu milli norrænu læknaskól-
anna um læknakennslu á öllum
stigum, þar með talið framhalds-
nám og viðhaldsnám. I þessari
nefnd eru einn fulltrúi frá hverju
Norðurlandanna, og hef ég setið
þar fyrir Islands hönd. Við höfum
hitzt tvívegis síðan, fyrst í Árhus
í fyrra og síðan hér í Reykjavík
í vor, og skrifað öllum áðurnefnd-
um aðilum og leitað samvinnu
þeirra, og loks höfum við nú sam-
ið uppkast að lögum, eins og ég
sagði áðan, en ætlunin er að koma
þessu í fast form á næsta ári.
— Hver yrði staða stúdenta á
þessum kennslumálafundum ?
— Þeir tækju þátt í umræðum,
skýrðu viðhorf sín og hefðu at-
kvæðisrétt um þær tillögur, sem
bornar yrðu fram, og um stjórn
þessa félagsskapar. Þarna yrði
rætt vítt og breitt um kennslu í
læknisfræði, hvernig henni yrði
bezt komið fyrir og hvað gera
mætti til úrbóta á hverjum tíma.
Auk þess yrðu inn á milli þrengri
umræður, þar sem tekin yrði fyr-
ir kennsla í ákveðnum greinum.
Þær samþykktir, sem gerðar yrðu,
gætu ekki orðið bindandi fyrir hin
ýmsu lönd og læknadeildir; slíkur
félagsskapur getur ekki verið
nema ráðgefandi í þessum efnum.
Hver deild yrði að velja og hafna
eftir því, sem henta þykir og fram-
kvæmanlegt er á hverjum tíma.
Margt fleira þyrfti að minnast
á, m.a. hvort kandídatar séu nógu
vel undirbúnir undir almennt
læknisstarf utan sjúkrahúsa, eftir
að hafa hlotið alla menntun sína
innan veggja þeirra. Ef þeir eru
ekki nógu vel undirbúnir, hvernig
á þá að bæta úr því? En þær um-
ræður verða að bíða betri tíma.