Alþýðublaðið - 09.12.1925, Blaðsíða 3

í
* irpyp 9HRSXV8v r
»"■ ■■I-—■—.■■■■ w—m—I — i i' i - '*»-■
Verkamenn! Verkakonnr! Verziið Við KaBpfélagið!
allmikiö skap (temperament), en
látbragð hans og hreyfingar eru
óviðfeldnar. Vitanlega á Johnny
að vera öfgafullur í allri fram-
komu sinni, en þaö réttlætir ekki
hið fáránlega látbragð Indriða
Waage. Hann hefir hér sömu
hreyfingarnar og ferðalangurinn í
„Dvölinni hjá Schöller". Eru pó
hlutverkin gerólík. Indriði Waage
þarf að sjá sjálfan sig á leiksvið-
inu, — æfa sig vandlega fyrir
spegli. Með því móti getur hann
fengið það vald yfir hreyfingum
sínum, sem er nauðsynlegt öllum
þeim, er við leiklist fást.
Eldabuskuna hjá March leikur
frú Marta Kalman. Hún hefir áð-
ur verið í þjónustu foreldra
March, en gengið síðan að erfð-
um til hans, og er hún því orðin
nauðsynlegur liður í heimilislíf-
inu. Hún tekur þátt í öllum at-
burðum á heimilinu, er spurð
ráða, ef vanda ber að höndum,
og gefur alt af einhverja úrlausn,
að vísu nokkuð vafasama stund-
um. Hún játar þá hinu sama í
hjarta sínu, en neitar því í huga
sínum. Hún vill hvorugt hjónanna
styggja. Eldabuskan er afarskemti-
leg frá höfundarins hendi, og frú
Kalman fer snildarlega með það.
Engum hér tekst eins vel og henni
að sýna þau einkénni, sem staða
þessi hlýtur að setja á fólk. Hún
skilur hlutverk sitt út í æsar og
nýtur þess auðsjáanlega að fara
með það.
Þá kem ég að þeirri persónu
leiksins, er hlýtur að vekja mesta
athygli áhorfendanna, Bly glugga-
fágara. Leikur Brynjólfur Jó-
hannesson hann. Hefir höfundur-
inn lagt einna mesta rækt við
þessa persónu leiksins. Bly gamli
er mesti heimspekingur, er finnur
íhugunarefnin alls staðar um-
hverfis sig í lífinu. Sérstaklega
lætur honum vel, sem von er, að
draga heimspekileg sannindi út
úr lífsstarfi sínu, gluggafáguninni.
En hann er ekkert sérstaklega rök-
fastur í hugleiðingum sínum,
gamli maðurinn, og niðurstöð-
urnar reka sig stundum hver á
aðra. Hann er drykkfeldur, en hef-
ir vegna heimspekigáfu sinnar
einkar-gott lag, á því að finna sér
í átyllu til þess að fá sér neðan í
því. Hann tekur ógæfu Trúar,
dóttur sinnar, með heimspekilegri
ró sem hverju öðru nauðsynlegu
böli, og þegar alt er komið! í óefni
fyrir henni síðast í leiknum, þá
reynir hann að drekka það frá sér.
Brynjólfur Jóirannesson leikur
Bly prýðisvel. Honum hefir tek-
ist að skapa úr hlutverkinu heil-
steypta persónu. Qervið, sem hann
hefir valið sér, er ágætt og sam-
kvæmt skapgerð Blys og málrómur
og látbragð í fullu samræmi við
gervið. Hættir Brynjólfi þó við
einstöku sinnum að gleyma mál-
róminum, en það kemur þó eigi
svo oft fyrir, að það verði talinn
verulegur galli á leik hans. Hefir
VeíZÍið við Vikar! Það verður
notadrýgst. Guðm. B. Vikar, Lauga-
vegi 21. (Beint á móti Hiti &
Ljóa.) Sími 658.
Haustrlgnlngar og
Spánakar nœtur iást i
Bókav®rz!un Þorst. Gislnsonar
og Bókabúðlnni á Laugavegl 46.
ðtferDÍðið AlfeýðHfetaðiS
hver d«m feið ersaS es
hwert eem feii fariS!
Brynjólfur með þessum leik sín-
um sýnt, að hann er efni í ágætan
leikara á þessu sviði.
Hlutverk Haralds Ásgeirsson-
ar og Friðfinns Guðjónssonar eru
bæði lítilfjörleg. Þess ber þó að
geta, að gervi Haralds er ágæt-
lega valið. —
Ástæða er til að þakka hr. ad-
junkt Boga Ólafssyni fyrir snild-
arlega þýðingu hans á leikritinu.
Almar.
KæturiœUnir er í nótt Daníel
Fjeldrted, Laugavegi 38. Sími
156L
Nietorvðrðar i Laugavegs-
apóteki þesta viku.
Sdgnr Rice Bnrroughs: Vilti Tarzan.
utan við borgina, og það, sem tók við á eyðimörkimi,
hugsaöi hann ekki um; — samt vildi hann um fram
a t komast úr hinni skelfllegu borg.
Hann sá, að húsþökin voru jafnhá þvi, sem hann
stóð á, norður að næsta götuhorni. Hann leitaði ofan-
göngu og fann loks góðan stað. En hann varð að biða
þar færis að renna sér eftir súiu ofan á götuna. Hvert
sinn, er hann kom fram á brúnina, heyrði hann fótatak
úr einhverri átt, svo að hann efaðist um, að hann kæm-
ist áleiðis, fyrr en allir svæfu
Loksins rendi hann sér þó ofan á götuna með hálfum
huga.
Hann lofaði sinn sæla fyrir það, hve flóttinn hafði
enn vel tekist, en er hann snéri sér við rak hann i
rogastanz að sjá gulklæddan jötun standa rétt hjá
sór alvopnaðan.
XXII. KAFLI.
Út úp voggskotlnu.
Númi, ljónið, öskraði af bræði, er það náöi ekki apa-
pianninum, sem hljóp upp vegginn undan þvi'. Haun
hnipraði sig saman og bjóst til stökks i annað sinn, er
þeffæri hans fundu lykt i spori bráðarinnar, sem þau
höfðu áður ekki veitt athygli. Númi þefaði nákvæmlega
að sporum Tarzans; urr hans varð að lágu mjálmi, þvi
að haun þekti spor þess, sem bjargaði honum úr gryfju
Wamabúa.
Um hvað hugsaði dýrið ? Hver veit það? En þagar
það snéri austur með múrnum, var enginn reiðihljómur
i rödd þess. Við austurenda múrsins snéri það til suðurs
með fram veggnum, þangað sem dýr vcru alin til fæðu
handa ljónunum i borginni. Stóru, dökku ljónin átu
þvi nær með jafngóðri lyst menn og grasætur. Þau
leituöu stundum fæðu i iandi Wamabúa, en venjulega
rændu þau dýrum borgarbúa eða þegnum konungs.
Ljónið, sem Tarzan bjargaði, var undantekning frá
venjunni; það var alið upp i borginni, en hafði sloppið
tveggja ára gama't. Þvi hafði verið kent að éta ekki
menn, svo að það róðst að eins á þá í bræði eða þegar
það var mjög hungrað,
Kaupfð TarcaD-söguraarl