Úrval - 01.11.1961, Qupperneq 155

ÞÚ ÁTT AÐ FYRIRGEFA
Hjúskaparráðunautur sýndi
þeim fram á mistök þeirra. —
„í stað þess að fyrirgefa hvort
öðru hafið þið reynt að láta sem
svo, að ekkert væri að fyrir-
gefa.“ — Júlía varð að reyna
aftur þann sársauka, sem John
hafði bakað henni. John varð
að lifa skömm sína á nýjan leik.
Og jafnskjótt og lengi niðurbæld
gremja og reiði Júliu streymdi
út, flæddi ást aftur i lif hennar.
Fyrirgefningin bjó henni nýjar
aðstæður, — þannig, að hún á
ný gat huggað þann mann, sem
hafði gert henni rangt til. Því
að fyrirgefning afmáir ekki það,
sem þegar er gert, hún gerir
okkur fært að kannast við það,
sem gert hefur verið, og hjálpar
okkur að halda áfram þaðan.
Á lífsleið okkar verðum við
að kasta burt mistökum okkar
og víxlsporum. Flest okkar álp-
ast við og við út i tilviljunar-
kenndar skapraunir. Ef eingöngu
er um að ræða hryggðartilfinn-
ingar, er venjulega unnt að
loka erfiðleikana úti. En ef sál-
ræn sársaukakennd bætist við,
finnst okkur erfitt að fyrirgefa
sjálfum okkur.
Árum saman hvildi skuggi yf-
ir lífi Toms Andersons vegna
minningarinnar um þátttöku
hans i léttúðarfullu uppátæki
skólafélaganna, sem olli dauða
103
eins beklcjarbræðra hans. Tom
hrökklaðist úr einu starfi i ann-
að. Eftir sex mánaða hjónaband
skildi hann við konu sina.
Seinna breyttist hlutskipti Toms.
Kona hans kom aftur og hann
fékk góða stöðu. Dag nokkurn
sagði hann mér, hvað hefði
breytt lífi hans.
,.Ég var vanur að hugsa:
Ekkert getur afmáð það, sem
ég hef gert. Hugsunin um sekt
mina stöðvaði bros mitt, og
handtak mitt stirðnaði. Hún
reisti múrvegg milli min og
.Bettýjar. Þá var það, að ég
fékk óvænta heimsókn þeirrar
manneskju, sem ég kveið mest
fyrir að sjá, -— móður bekkjar-
bróður míns, sem dó.
„Fyrir mörgum árum,“ sagði
hún, „fann ég í hjarta mínu —
í bæn, að ég ætti að fyrirgefa
þér. Bettý fyrirgaf þér. Hið
sama gerðu vinir þínir og hús-
bændur.“ Hún þagði augnablik,
en hélt svo áfram í ákveðnum
tón: „Þú ert sá eini, sem hefur
ekki fyrirgefið, Tom Anderson.
Hvern heldur þú þig vera, að
þú getir staðið gegn fólkinu hér
í bænum og guði almáttugum?“
Ég leit í augu henni og fann
þar, að hún — með góðvilja
sínum -— gaf mér leyfi til að
vera sá maður, sem ég mundi
hafa verið, ef sonur hennar hefði