Úrval - 01.07.1965, Síða 12

10
ÚHVAL
koma. Kvöld eitt heyrði ég, að
forstjórinn sagði við hr. McCallum:
„Hvað getið þér sagt mér um
nýju vikastúlkuna, mér lízt mjög vel
á hana. Hún er alveg ágæt.“
Ég heyrði hluta af svarinu áð-
ur cn ég var komin of langt frá.
„Já, hún er góð stúlka. Ég hef ætl-
að að stinga upp á því að hafa
hana áfram.. . .“
Meira heyrði ég ekki, en þetta var
nóg til þess að ég fór himinglöð
lieim um kvöldið.
En næsti dagur byrjaði ekki vel
og erfiðleikarnir héldu áfram þann
daginn. Ég varð að hlaupa til að
ná i strætisvagninn og þá komu
slettur á sokkana mína. Frk. Allan
var mjög ströng með allt hreinlæti
og skipaði mér að fara og kaupa
nýja. Þegar ég kom til baka var búið
að senda Mildred heim vegna höf-
uðverkjar. Nú var aðeins vika til
jóla og ösin stóð sem hæst með
öllu sinu taugastriði. Ég snerist,
hljóp og svaraði hringingum eins
hratt og mér var unnt, og nú leið
á daginn.
Kl. 430 kom skipun frá frk. Allan
í klefa 2. „Sækið hringa með
demöntum og smarögðum í sýning-
kassann,“ sagði hún.
Þegar ég flýtti mér til baka með
liringinn i hendinni, leit ég upp
og tók eftir manni sem stóð liinum
megin við sýningaröskjuröðina.
Hann var hár vexti, bjartur yfir-
litum og virtist liðlega þrítugur að
aldri. En athygli mín beindist að
svipmótinu á andliti hans, þrátt
fyrir að ég var að flýta mér til klefa
frk. Allan. Þann svip höfðu fjöl-
margir á þessum óhamingjuárum.
Menn voru heiskir, reiðilegir og litu
út eins og fangar í búri, sem þeir
áttu enga sök á að hafa lent í. Hann
var í vel sniðnum ullarfötum, sem
voru orðin óhrein og slitin og há-
skólamerkið í jakkahorninu sagði
mér sögu hans. Hann var einn úr
hópi þeirra þúsunda, er höfðu
þjálfað sig til starfa, sem nú var
ekki lengur þörf fyrir. Hann horfði
á skartgripina með tómasvip þess
manns, sem neitað hafði verið um
allan rétt til að afla þeirra.
líg fann snöggvast til meðaumk-
unar með honum, en nú hafði ég
í svo mörgu að snúast, að ég
gleymdi honum aftur.
Fáum minútum síðar kom aftur
hringing frá frk. Allan. Hún sagði:
„Sækið öskjurnar við þennan hring
hér,“ og í svip hennar las ég: „Vertu
nú fljót — í guðs bænum.“
Öskjurnar voru alveg fram við
glugga og til þess að ná þeim þurfti
ég að stíga upp á lágar tröppur og
teygja mig svo varlega fram yfir
hrúnina á sýniskassanum. Þegar
ég var að flýta mér niður aftur,
titrandi af æsingi, straukst ermi
mín við öskju með steinhringum í.
Askjan valt um koll, ég greip í
hana, en sex skrautlegir demants-
hringar ultu eftir gólfinu.
Hr. McCallum hljóp mér til hjálp-
ar, æstur og gramur, en þó alls ekki
reiður við mig. Hann vissi, hvað
þessi dagur hafði verið mér erfið-
ur. Hann sagði: „Tindu þá upp í
snatri og láttu öskjuna á sinn stað.“
Ég lagðist á hnén og sagði með
tárin í augunum: „Ó, herra Mc-
Callum, frk. Allan bíður. Hvað á
ég að gera?“