Úrval - 01.07.1965, Síða 89

A FERÐ MEÐ KALLA
87
tönn og svo yndislega safarík, að
þau virtust springa, er ég beit í þau.
Þorpin voru snyrtileg, húsin hvít-
máluð. Ég held, aö þetta séu falleg-
ustu þorpin i gervöllu landinu.
Veðrið breyttist nú snögglega.
ÞaS kólnaði, og trén tóku nú á sig
nýtt litskrúð, svo unaðslega rauSa
og gula liti, að maður trúði vart
sinum eig'in augum. Ég komst hátt
upp í fjöllin fyrir rökkur. Við læk
nokkurn stóð spjald, þar sem boSin
voru nýorpin egg til sölu, og ég
beygði inn á afleggjara, sem lá
heim að sveitabýli, og keypti dá-
lítið af eggjum og baS um leyfi til
þess að mega dvelja um nóttina
niSri við lækinn og bauð fram
greiðslu.
Bóndinn var grannur og krafta-
iegur. Andlit hans var af þeirri
gerðinni, sem álitin er dæmigert
NorSurríkjaandlit, Yankeeandlit,
og flötu sérhljóðarnir í orðum hans
voru í samræmi viS þann fram-
burð, sem við álítum dæmigerðan
Norðurríkjaframburð.
„Óþarfi að borga,“ sagði hann.
„LandiS niðri við læltinn liggur
nú ónotað. En ég vildi gjarnan mega
lita á farartækið, sem þú ert í.“
Ég svaraði: „Leyfðu mér fyrst að
laga svolítið til í þvi, og komdu
svo niðuf eftir til þess aS fá kaffi-
bolla — eða eitthvað annað.“
Ég ók Rocinante löturhægt fram
og aftur, þangað til ég fann alveg
láréttan, jafnan stað nálægt glöðum
læknum. ÞaS var orðið dimmt og
mjög kalt, en lampinn og gashell-
urnar á eldavélinni minni hituðu
upp litla bílhúsið mitt, svo aS þaS
var mjög notalegt þar inni. Kalli
borðaði kvöldmatinn sinn og lagð-
ist svo til hvíldar undir borðinu,
sem stóð í einu horninu. Og kaff-
ið var varla tilbúið, þegar Kalli
rak upp ógnvekjandi Ijónsöskur.
Ég þarf ekki að lýsa þvi, hversu
hughreystandi það er að vera skýrt
frá því, aS einhver sé að nálgast
í myrkrinu.
Bóndinn barSi að dyrum á bíl-
húsinu, og ég bauð honum inn.
„Nú, það fer prýðilega um þig hér,“
sagði hann. „Já, svei mér þá, al-
veg prýðilega.“ Ilann settist i sæt-
ið við borðið. Ég hellti kaffi í bolla
handa honum. Mér finnst kaffilykt-
in jafnvel enn betri, eftir að tekið
er að frjósa. „Villtu svolítið með
því ?‘ spurði ég, „sko, svona rétt
til þess að gefa því valdsmann-
legan svip?“
„Nei, þetta er ágætt.“
„Jafnvel ekki svolítið konjak?
Ég er orðinn þreyttur á akstrinum
og vildi gjarnan fá mér svolítinn
sopa.“
Hann leit á mig með dulinni
kímni í svipnum, sem álitinn er
þumbaraháttur af þeim, sem ekki
eru NorSurríkjamenn. „MundirSu
fá þér sopa, ef ég afþakka?“
„Nei, ég held ekki.