Úrval - 01.10.1966, Síða 7

GARÐYRKJUMAÐURINN í CHILANGA
5
fólk fór að veita þessum einkenni-
lega manni niðri við ána nokkra
sérstaka eftirtekt. Hann vann að
því að ryðja þurt þéttu kjarri og
flytja jarðveg úr einum stað í ann-
an, hverjar hjólbörurnar á fætur
öðrum. Þegar einhver spurði hann,
hvað hann væri að gera, svaraði
hann jafnan: „Ég er að koma mér
upp jurtagarði.“
Svar hans var ekki villandi, held-
ur var hér um einfalda staðreynd
að ræða. En áætlanir þær, sem
byltust um í höfði Ralphs Sand-
ers voru langt frá því að vera ein-
faldar. Hann hafði ákveðið að koma
þarna upp risavöxnum jurtagarði
eða öllu heldur þyrpingu garða með
tjörnum og lækjum, grasflötum og
laufskálum. Þetta átti að vera stað-
ur, þar sem fegurðin skyldi ríkja
og unnt yrði að virða fyrir sér
furðuverk Móður Náttúru, staður,
þar sem unnt yrði að leita sálinni
endurnæringar og mannshuganum
uppörvunar. Þetta átti að verða feg-
ursti garður í gervallri Afríku.
Hann velti ekki vöngum yfir því,
hversu afskekktur staður Chilanga
var né hve þurr jarðvegurinn var
Hann hafði ekki heldur neinar á-
hyggjur vegna vöntunar á áhöldum
eða aðstoðarmönnum.
Hann vissi vel, að landssvæði
þetta lofaði góðu þrátt fyrir ókosti
sína. Hann hafði þegar uppgötvað
fjögur fíkjutré, sem uxu þarna villt
og voru sterkleg og laufmikil. Og
svo var það áin. Ekki mátti gleyma
henni. Vatn hennar mundi gera
sannkallað kraftaverk.
Og því hófst hann handa. Hann
vann við að skapa garðinn sinn
allt frá sólarupprás til klukkan 7.30
að morgni, en þá þurfti hann að hefj-
starf sitt í þjónustu nýlendustj órn-
arinnar. Þegar þeim vinnutíma lauk,'
síðla dags, tók hann aftur til að
starfa í garðinum sínum. Þar var
hann fram á nótt. Eitt sinn beit
banvæn eiturnaðra hann í fótinn,
þegar hann var að vinna í garðin-
um eina dimmviðrisnótt og hann
varð að bjargast við ófullkomið
ljós, þar eð ekki var tunglskin.
Hann hélt þá inn í kofann sinn ró-
legur í bragði að vanda og skar
í sárið með rakblaði. Þegar hann á-
leit, að nægilegt blóð hefði runnið
úr sárinu til þess að skola nöðru-
eitrinu burt, bar hann sótthreins-
andi efni á sárið, batt um það og
hélt aftur til vinnu sinnar. Fót-
urinn stokkbólgnaði fljótlega og það
var farið með Sander í sjúkrahús,
þar sem hann lá um hríð þungt
haldinn. Læknirinn ávítaði hann
fyrir að leita ekki tafarlaust lækn-
is, en þá svaraði Sander því til, að
hann hefði ekki viljað skilja garð-
inn sinn eftir eftirlitslausan.
Þessi hollusta hans við garðinn
átti eftir að koma sér vel, því að
það átti eftir að taka hann sam-
tals sex ár að breyta svip land-
svæðisins eftir sínu höfði og undir-
búa allt undir gróðursetningu, þótt
hann hefði nú fengið þrjá innlenda
menn sér til hjálpar stund og stund.
Svo þegar þeirri orrustu var loks-
ins lokið, sneri hann sér að öðru
viðfangsefni.
Árum saman hafði hann þrábeð-
ið embættismenn stjórnarinnar um
rétt til þess að fá 12 ekrur til
viðbótar beggja megin árinnar,