Úrval - 01.10.1966, Síða 22

20
ÚRVAL
stund. Ég ásetti mér að reyna
hvernig þetta gæfist.
Ég þurfti ekki að bíða lengi eftir
fyrsta tækifærinu. Þegar dóttir okk-
ar, 15 ára gömul fer út á kvöldin,
þá er það eins víst og klukkan
slær að okkur lendir saman. Þegar
ég segi: „Vertu komin heim klukk-
an 11, Stína,“ þá maldar hún iðug-
lega í móinn: „En mamma, það fara
engir heim fyrr en klukkan hálf
tólf.“ Og þar með er rifrildið byrj-
að.
Nú var laugardagur og ég fór að
ráði skólastýrunnar. Ég spurði
dóttur mína: „Hvenær heldurðu að
þú komir heim?“
,.Já“, sagði hún, „ég skal vera
komin heim klukkan ellefu."
Það datt alveg ofan yfir mig.
Þetta hafði gerzt alveg sjálfkrafa.
Þarna var reyndar ekki um það að
ræða að fjörugar samræður tækj-
ustð heldur hafði þessi eina spurn-
ing forðað því að allt færi í háa-
loft á milli okkar eins og vant var,
og allt var gott á milli okkar.
Þetta lofaði góðu og ég fór að
spyrja ýmislegra spurninga. í
fyrstunni rak ég mig þó oft á það,
að sumar spurningar fá litlar und-
irtektir. Þeim er oftast svarað á
sama veg. Þegar ég spurði mennta-
skólastrák í efsta bekk hvernig nýi
dansinn væri, var ég ekki fyrr bú-
in að sleppa orðinu en ég vissi
hvernig svarið mýndi verða.
„Ágætur."
„Mundirðu vilja lýsa honum fyr-
ir mér“?
„Ég held varla,“ sagði Toggi og
yppti öxlum.
Samtalinu var lokið, ef menn
vildu kalla þetta samtal.
Sem betur fór var maðurinn minn
miklu betri viðskiptis. Þejgar hann
kom heim úr vinnunni, þá spurði
ég ekki eins og venjulega um hvað
hann hefði verið að gera, heldur:
„Hvað var skemmtilegast af því
sem þú varst við í dag?“
„Verðjöfnunarfundurinn.“
„Verðjöfnun? Hvað er það?“
Hann leit á mig dálítið íbygginn
en tók svo til orða: „Já, verðjöfn-
un er vandasamt mál,“ og lét nú
dæluna ganga, Þegar hann var bú-
inn að tala góða stund, hætti hann
skyndilega. „Þú hlustar ekki á mig“,
sagði hann.
„En mig langar svo til að þú segir
mér frá starfinu þínu,“ sagði ég
með ákefð.
„Vertu ekki að gera þér þetta
upp,“ sagði hann og hló. „Það gat
nú annars varla verið að þú hefð-
ir áhuga á verðjöfnunarmálum!"
Það var auðséð að ég átti enn
margt ólært um það hvaða spurn-
ingar ættu bezt við hverju sinni.
Meðan ég var að velta þessu fyrir
mér brá allt í einu upp fyrir hug-
skotssjónum mínum gamalli minn-
ingu. Það var æskuminning, ég var
þá ung stúlka, klædd í mitt bezta
skart, og átti að fá að dansa á full-
gildum dansleik í fyrsta sinn. Móð-
ir mín, sem hafði alizt upp á Suður-
ríkjavísu, lagði mér ráðin. „Lítist
þér á mann sem þú dansar við, þá
skaltu leyfa honum að hafa orðið.
Karlmönnum geðjast vel að því
þegar stúlkan spyr vel valinna
spurninga, en fylgist vel með því
sem þeir segja.“
„Það hefur frá elztu tímum ver-