Úrval - 01.10.1966, Síða 41

PÁLL POSTULI
39
þrönga .gjá, sem straumhörð fall-
vötn féllu eftir með himinháum
björgum til beggja handa og þar
sem búast mátti við ræningjum á
næsta leiti. Hann ferðaðist venju-
lega, fótgangandi. Mörg var nú nótt-
in, sem hann varð að eyða í rökum
hellum. Ofsastormar, snjór og hríð-
ar, slydda og rigning voru stöðug-
ir óvinir hans. En hinn ofsalegi
viljastyrkur hans og ósveigjanlegur
ásetningur gæddi hann krafti og
styrk til þess að halda áfram ó-
trauður. Vissulega „stofnaði hann
lífi sínu í hættu“ fyrir Krist.
Hann sló ekki hendinni gegn
framlögum þeim, er honum bárust,
en hann vann samt fyrir sér við
tjaldgerð, hvenær sem slíkt reynd-
ist unnt. í Korinþuborg, hinni blóm-
legu grísku verzlunarborg, gekk
hann t.d. í félag við hjón ein frá
ftalíu. Tjaldsaumaverkstæði þeirra,
sem var opið á þeirri hlið, er að
strætinu vissi, var sem sniðið fyrir
tilgang hans. Þeir sem um strætið
fóru, stönzuðu þar til þess að ræða
við hann, kaupmenn, iðhaðarmenn
og þrælar, heimspekingar og slæp-
ingjar, konur, sem voru að sækja
vatn, og sjómenn neðan frá höfn-
inni. Og hinir sterku persónutöfrar
Páls, hinn magnþrungni persónu-
leiki hans, leiftrandi mælska hans
og sérstæður hæfileiki til þess að
komast vel að orði, allt fékk þetta
fólk til þess að staldra við eða koma
aftur til þess að ræða við hann. Og
brátt kviknaði með fólki þessu sú
kennd, að það „tilheyrði" nýju sam-
félagi manna, sem sameiginleg von
batt sterkum böndum.
Það væri rangt að hugsa sér þess-
ar fyrstu kristnu sellur sem virðu-
lega söfnuði við sunnudagsmessu.
Meiri hluti þeirra tilheyrði hinum
mikla skara hinna lítilsvirtu og fá-
tæku, og því voru hinir frelsuðu
heiðingjar Páls oft allmislitur söfn-
uður. Hann varð því tíðum að tala
um fyrir þeim og reyna að fá þá
til þess að snúa frá villu síns veg-
ar. „Lát þann, sem stelur, ei stela
framar," skrifar hann, „heldur lát
hann starfa, vinna með höndum sín-
um.“ Og: „Leggið niður allt þetta:
reiði, illgirni, guðlast og saurugt
tal, er fram af munni yðar gengur.“
GIMSTEINUM PRÝDD
Páll hefur líklega byrjað að
skrifa bréf sín eða pistla, þegar
hann dvaldi fyrst í Korinþuborg
árið 51 e. Kr. Þessir sérstæðu bók-
menntafjársjóðir, sem nú mynda
einn hluta Nýja-testamentisins, eru
í rauninni fyrstu skráðu frásagn-
irnar, sem snerta tíma frumkristn-
innar, því að guðspjöllin höfðu enn
ekki verið gefin út, þegar Páll
skrifaði þessi bréf sín. Þau eru
samin á grísku og stíluð til nýrra
safnaða eða einstakra safnaðarmeð-
lima. Það var ekki ætlazt til, að
þau mynduðu samfellt verk í sam-
einingu. En þau eru samt tengd
saman með samfelldum þræði trú-
arlegrar hugsunar, og sú staðreynd
gerir Pál í rauninni að fyrsta
kristna guðfræðingnum. Og þau
bera þess einnig vitni, að í sál
hans, sem rúmaði hinar háleitu
hugsanir, var einnig rúm fyrir ríka
mannúðarkennd, tillitssemi og ver-
aldlega vizku. Ýmis spakmæli, er
snerta daglega lífið, prýða rit hans,