Úrval - 01.10.1966, Síða 54

52
gogginum. Fuglinn baðaði æðislega
út vængjunum og reyndi allt hvað
af tók að losa eitt agnið, sem fest
var í hattbarðið, en agn þetta leit
einmitt ut eins og hornsíli. Veiði-
maðurinn spratt á fætur og starði
sem þrumu lostinn á þennan vængj-
aða ræningja. Þetta var fiskikóng-
ur, en sá fugl er eilítið stærri en
venjulegur rauðbrystingur. Fugl-
inn gat ekki losað hornsílisagnið
úr hattbarðinu og lét því hattinn
detta niður í ána. Svo flaug hann
að trjágrein, settist þar og byrjaði
að ausa skömmunum yfir hattinn
og eiganda hans. Og hann dró sann-
arlega ekki af raddstyrknum.
;,Ég hef aldrei séð slíkan frekju-
fugl! sagði vinur minn við mig
síðar. „Fyrst rændi hann hattinum
mínum og síðan jós hann yfir mig
skömmunum í hálftíma. Hann réð-
ist jafnvel gegn mér nokkrum sinn-
um, eftir að mér hafði tekizt að
ná í hattinn. Hann flaug alveg nið-
ur að mér, svo að hann straukst
næstum við mig. Ég hélt, að hann
ætlaði að ná hattinum af mér aft-
ur.“
Ég var ekki tiltakanlega hissa á
þessu frekjulega framferði fugls-
ins. Fiskikóngurinn er einn fífl-
djarfasti fuglinn, sem hefur að-
setur sitt við vötn og ár Norður-
Ameríku, þótt hann sé aðeins 13
þumlungar á lengd. Hann sýnir
sjaldan ótta né lotningu gagnvart
nokkurri skepnu, hvort sem hún er
fleyg eða ferfætt og hið sama gild-
ir um sjálfan manninn. Fiskikóng-
urinn virðist ekki heldur óttast
hann. Þegar hann hefur eignað sér
visst veiðisvæði við á eða vatn,
ÚRVAL
reynir hann sitt ýtrasta til þess að
reka burt hvern þann innrásar-
segg, sem virðist ekki ætla að virða
yfirráðarétt hans yfir svæðinu. Og
þá dregur hann ekki af sér. Það
gildir einu, þótt um sé að ræða
aðra fiskikónga. Þeir fá sömu mót-
tökur. Aðeins maki hans og ungar
eru velkomin í ríki hans. Ég hef
séð fiskikónga reka uglur og jafn-
vel fjögurra feta háa bláhegra burt
af yfirráðasvæðum sínum.
Fiskikóngurinn ber nafn með
réttu. Hann er ein fullkomnasta
„fiskveiðivél“ náttúrunnar. Hann
þýtur áfram í 3—50 feta hæð yfir
yfirborði vatnsins, þangað til hin
fránu augu hans eygja fórnardýr.
Þá stingur hann sér beint niður
og skellur niður í vatnið með mikl-
um gusugangi. Augnabliki síðar
kemur hann aftur upp á yfirborðið,
blautur en sigri hrósandi, með
spriklandi smáfisk í gogginum.
Stundum kýs hann að bíða, og þá
oft í 50 feta hæð, annað hvort í tré
eða á brúarhandriði uppi yfir
vatnsyfirborðinu, þangað til hann
sér heppilega „máltíð“ synda fram
hjá. Þá breytir hann sér bara í
geigvænlegt flugskeyti. Sé fórnar-
dýrið nógu lítið gleypir hann það
tafarlaust. En sé það stórt og með
mörgum stórum beinum, ber hann
það í gogginum til hvílustaðar síns
og aflífar það með því að slá því
nokkrum sinnum fast við trjágrein
eða staur.
Miðun fiskikóngsins er ofboðs-
lega nákvæm. Ég sá einn eitt sinn
veiða 23 hornsíli. Og til þess þurfti
hann aðeins að dýfa sér 23 sinnum.
í einni ferðinni var hann að bera