Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 55

SANNKALLAÐUR FURÐUFUGL
53
stórt hornsíli í gogginum til hvílu-
staðar síns, þegar hann kom auga
á annað undir yfirborðinu. Hann
sleppti „farþega‘! sínum tafarlaust
og lét hann falla til jarðar góðan
spöl frá ánni, sneri síðan strax við
og dýfði sér eftir hinu fórnardýr-
inu. Kráka ein hafði komið auga
á spriklandi hornsílið í grasinu og
stóðst ekki freistinguna. Hún vár
næstum komin að því og ætlaði
að grípa það og fljúga með það
burt. En í sama bili sneri fiski-
kóngurinn einmitt til baka. Hann
rak upp ofsalegt reiðiöskur, steypti
sér eins og orrustuvél niður til þessa
svarta ræningja og rak hann horn-
sílislausan langt inn í skóg.
Þessi árásarhugur fiskikóngsins
er einkennandi fyrir atferli hans um
fengitímann ár hvert. Það kostar
karlfuglinn ofboðslega fyrirhöfn og
þolinmæði að ná sér í brúði. Eitt
sinn varð ég vitni að því, að einn
karlfugl varð að berjast í samfleytt
þrjár klukkustundir við tvo keppi-
nauta, þangað til honum tókst loks
að fara með sigur af hólmi. En hann
virtist vera næstum aðframkominn,
enda hafði mikið gengið á, fjaðra-
fok og óhljóð. Og skyldi hin eftir-
sótta þá ekki hafa fagnað hinum
hugrakka sigurvegara með „opn-
um vængjum“? Nei, síður en svo.
Átökin virtust engin áhrif hafa
haft á hana og hún rak hann burt
með fyrirlitningarsvip.
Hún hélt áfram þessu sama hátta-
lagi í þrjá næstu daga. Hún rak
hann burt æ ofan í æ. En á fjórða
degi breytti hann loks um sóknar-
aðferð. Hann tók að sveima yfir
ánni, stakk sér síðan með enn meiri
glæsibrag en venjulega, veiddi
hornsíli og gerði tilraun til þess að
færa það hinni heittelskuðu að
gjöf. En hún rak hann burt aftur
og aftur þrátt fyrir þessa gjöf.
Biðillinn lét samt sem ekkert
væri. Hann hélt áfram að sveima
í kringum hina heittelskuðu með
hornsílið í gogginum líkt og hauk-
ur og lét agnið síðan falla svo ná-
lægt hinni tregu ungfrú, að það
skall næstum í hausinn á henni.
Hún sneri sér bara undan og lét
sem hún sæi ekki hornsílið. Hann
náði enn í hornsílið og reyndi aftur,
Og þesa tilraun endurtók hann sam-
tals tólf sinnum, en hún virti hann
samt ekki viðlits.
Að lokum skildi hann hornsílið
eftir á jörðinni og fór að veiða.
Brátt sneri hann aftur til hennar
og gaf henni annan lítinn fisk. En í
þetta skipti reyndi hann ekki eins
mikið að eyða mótspyrnu hennar.
Þegar hún vildi ekki þiggja horn-
sílið, lét hann það bara falla til
jarðar og hélt áfram veiðunum og
kom æ ofan í æ til hennar með
hvern bitann öðrum girnilegri. Það
var augsýnilegt, að nú lagði hann
sig allan fram til þess að mýkja
hana. Hann var að sýna henni, að
hann væri svo sem enginn öreigi,
heldur lifði í vellystingum prakt-
uglega.
Þegar líða tók að kvöldi, hafði
þessi hugdjarfi biðill fært henni a.
m.k. 30 fiska að gjöf. Og þraut-
seigja hans vann um síðir bug á
mótspyrnu hennar. Hún teygði
skyndilega úr hálsinum, glennti upp
ginið og greip eit hornsílið, þegar
hann lét það detta. Hann lét strax