Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 77

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
75
hrædd“, sagði foringi þeirra. „Við
erum komnir til þess að hjálpa þér“
Þetta var Eskimóinn Schilikuk
kaupmaður, vinur föður hennar!
Tárin streymdu niður kinnar henn-
ar og hún gat ekki komið upp
nokkru orði. Gamli maðurinn fékk
drengnum byrði hennar og sagði
við hana: „Ég hitti föður þinn fyrir
tveim tunglum. Hann hafði frétt,
að þú hefðir haldið fótgangandi frá
Nome og hann bað mig um að svip-
ast um eftir þér á þessum slóðum.
Sonur minn hefur komið hingað
niður að ánni á hverjum degi og
beðið hérna“.
Hún dvaldi hjá fjölskyldu Schili-
kuks, þangað til það byrjaði að
snjóa á nýjan leik, er haustið gekk
í garð. Þegar þau héldu af stað í
áttina til Pahárinnar, þar sem Eski-
móarnir ætluðu að dvelja við veið-
ar um veturinn, hélt hún til hæð-
anna, sem skilja að yfirráðasvæði
Eskimóanna og Indíánanna. Henni
var fylgt þangað, en þaðan hélt hún
svo ein áfram ferð sinni.
Brátt fór hún að kannast við sig.
Og þegar hún komst loks til þorps
foreldra sinna, geltu hundarnir og
fólkið starði á hana eins og það sæi
draug. Nokkrir hrópuðu til hennar
og buðu hana velkomna, en hún
gat ekki stanzað til þess að taka
kveðju þeirra. Hún varð að halda
áfram. Hún hljóp síðasta spölinn
heim að kofa móður sinnar og hróp-
aði nokkrum sinnum nafn henn-
ar, jafnvel áður en hún opnaði hurð-
ina. Og svo lá hún að síðustu í
faðmi móður sinnar. „Ég er komin
heim“, sagði hún lágt með grát-
stafinn í kverkunum.
„Ég sagði þeim alltaf, að þú kæm-
ir aftur“, svaraði móðir hennar. „Ég
sagði þeim það“.
Ótrúleg ferð var nú loks á enda.
Nokkrum árum síðar giftist Anna
svo föður mínum. Hann var hvítur
maður og kaupmaður þar í hérað-
inu. Þau ráku síðan í sameiningu
litla verzlun á bakka Hogatzaárinn-
ar. Þau eignuðust 5 börn. Stúlkurn-
ar voru tvær og hétu Elsie og Ada.
Svo var það hann Sidney bróðir
og ég, og síðan eignuðust þau enn
eina telpu, sem var skírð Marion.
Þegar þær Elsie og Ada voru
orðnar nógu gamlar, voru þær send-
ar í trúboðsskólann í Anvik, sem
var 600 mílur niður með Yukon-
fljótinu. Næsta vor lagði pabbi svo
af stað á fljótabátnum sínum til
þess að sækja þær, en þær áttu
að vera heima um sumarið. „Þið
drengirnir lítið eftir öllu, á meðan
ég verð í burtu“! þrópaði hann til
okkar, er hann ýtti frá landi. Við
tókum hina auknu ábyrgð okkar
mjög alvarlega. Sidney var þá 7
ára, en ég 5, en Marion litla var
tæpra tveggja ára.
Þegar ég vaknaði einn morgun-
inn. gerði ég mér grein fyrir því,
að það var undarlega kyrrt í húsinu.
Þar ríkti alger þögn. Ég heyrði
ekkert til mömmu. Var hún ekki
farin að elda morgunverðinn eins
og venjulega? Hvers vegna hafði
hún ekki vakið okkur til þess að
þvo okkur og koma okkur á fæt-
ur? Ég staulaðist fram úr rúminu
og lagði af stað niður stigann. Ég
stanzaði neðst í honum, því að nú
gat ég séð mömmu. Hún lá þarna
á grúfu á gólfinu.