Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 90

88
ÚRVAL
vita og byrjuðu að rífa og slíta hann
í sig. Ég hafði litið sem snöggvast
aftur, en lagði svo af stað og herti
ferðina. Og ég leit aldrei aftur upp
frá því.
Bráðlega var ég kominn niður
fjallshlíðina, og nú hélt ég sömu
leið til baka meðfram læknum. Og
þegar ég fann gömlu slóðina mína,
gerði ég það, sem ég hefði átt að
gera strax í byrjun, þegar ég gafst
upp á að bíða eftir merðinum. Ég
rakti hana sömu leið til baka. Og
það var næstum komið myrkur,
þegar ég komst aftur til hundanna,
sem voru bundnir við sleðann. Ég
kastaði mér dauðþreyttur og þakk-
látur á hundasleðann og skipaði
hundunum að fara með mig heim
til kofans.
„Upp í bátinn með ykkur“!
Nú tók daginn að lengja. Vorið
var að koma. Meðan við biðum eft-
ir því, að ísinn leysti af ánni, ákváð-
um við að byggja lítinn árabát.
Pabbi sagði, að hann gæti komið sér
mjög vel, þegar við færum að hlaða
vélbátinn okkar, því að brátt kæmi
að því, að við héldum niður ána
með feng vetrarins. En það fór nú
svo, að við höfðum þörf fyrir þenn-
an nýja bát miklu fyrr en við höfð-
um búizt við.
Það var komið langt fram í maí,
og samt var enn mikill snjór í jörðu
og ís á ánni. Það voru allar Hkur á
því, að þegar ísa leysti, mynduðust
isstíflur í ánni, og þá mundi hún
fljótlega flæða yfir bakka sína. Og
það varð ekki löng bið á því. Einn
daginn heyrðum við skyndilega
mikinn hávaða uppi með ánni.
Þeir pabbi og Charlie gamli hlupu
fram á bakkann, og við Sidney elt-
um þá. Um hálfri mílu ofar í ánni
hafði hlaðizt upp 50 feta hár ísvegg-
ur þvert yfir ána, og hann stefndi
beint á okkur.
„Tæmið kofann“! hrópaði pabbi.
„Setjið eins mikið upp á þakið og
þangað kemst. Og setjið hitt upp á
geymslupallinn“.
Yið tókum til fótanna. Við Sidney
bárum teppi og baunadósir út úr
kofanum, en pabbi og Charlie gamli
bundu árabátinn fastan við kofann
og byrjuðu að hlaða hann. Meðan
við vorum önnum kafnir við þetta,
geystist ísveggurinn fram hjá okk-
ur. Hann gnæfði upp yfir höfuð
okkar, og geysilegar vatnsgusur
skvettust langt upp á árbakkann.
Hundarnir ýlfruðu og toguðu í
böndin, sem þeir voru bundnir með,
og Charlie gamli leysti þá, tvo og
tvo í einu, lyfti þeim upp í bátinn
ogtbatt þá þar fasta. Síðan stöðv-
aðist ísveggurinn skömmu fyrir
neðan kofann, og nú flæddi trylltur
vatnsflaumurinn ofsahratt yfir ár-
bakkana.
„Upp í bátinn með ykkur“! hróp-
aði pabbi. Við Sidney stukkum upp
í bátinn og héldum okkur þar
dauðahaldi.
Vatnið flæddi hratt undir bátinn,
og brátt var hann kominn á flot.
Það flæddi nú hratt í áttina til skóg-
anna. Vatnsstraumurinn æddi und-
ir geymslupallinn og felldi fiski
trönurnar. Og enn hækkaði yfirborð
vatnsins. Pabbi hélt fast í festina,
sem báturinn var bundinn með. Og
þegar báturinn var kominn í svip-
aða hæð og efri brún kofahurðar-