Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 94

92
ÚRVAL
og lagði land undir fót. Ég var 16
ára að aldri og varð eingöngu að
treysta á sjálfan mig. Ég var alger-
lega einn míns liðs.
Næstu fjögur árin flæktist ég um
og stundaði veiðar. Svo þcgar ég var
orðinn tvítugur, giftist ég 16 ára
gamalli Indíánastúlku, Ceceliu Olin
að nafni, og um ári síðar eignuðumst
við fyrstu dóttur okkar, sem var
látin heita Christine. Verðið á loð-
skinnum fór sífellt lækkandi, en
samt fór ég að heiman á haustin
og stundaði aleinn veiðar í skógin-
um. Ég reyndi að sjá fjölskyldunni
farborða með afrekstri veiðanna. En
á sumrin bjó ég hjá konu og dótt-
ur. Ég stundaði laxveiðar og vann
ýmsa þá dagiaunavinnu, sem til féll.
Skurðlækningar við frumstæð skil-
yrði.
Sumar nokkurt, um 3 árum eftir
að við giftumst, settumst við að um
150 mílum upp með Hogatzafljót-
inu, þar sem Cariboulækur rennur
í fljótið. Við sáum varla nokkra
hræðu allt sumarið, en síðari hluta
sumars komu tveir Eskimóar róandi
upp ána á húðkeip sínum og við
buðum þeim hádegismat að borða.
Ýmislegt hafði breytzt til batnað-
ar í samskiptum Eskimóa og Indíána
frá dögum móður minnar. Að vísu
var ekki um raunverulega vináttu
né bræðralag að ræða, en við skut-
um a.m.k. ekki hverjir aðra upp úr
þurru.
Eskimóar þessir, 15 ára drengur og
fullorðinn maður, Henry að nafni,
voru á leið til heimkynna sinna,
sem voru einhvers staðar fyrir norð-
an heimskautsbaug. Og þeir áttu
enn langa leið fyrir höndum.
Okkur kom þolanlega saman,
þangað til Henry skýrði frá því
líkt og af tilviljun, að hann hefði
skotið skógarbjörn daginn áður. Svo
þegar ég spurði hann að því, hvar
kjötið væri, yppti hann bara öxlum
og sagðist hafa látið það eiga sig.
,,Æ, það hafði enga þýðingu að fara
að drasla því með sér, þegar það er
nóg veiði alls staðar“, sagði hann
bara.
Við þessi orð hans tók Indíána-
blóð mitt að ólga. Ég einblíndi á
hann um stund og trúði varla mín-
um eigin eyrum, þegar ég heyrði
þessi orð hans. Að lokum sagði ég
við hann: „Veiðidýrin voru send
hingað til þess að fólkið hefði eitt-
hvað að borða, og ég á við Indíán-
ana. Við drepum ekki bara til þess
eins að sýna, hve góðar skyttur við
erum“. Ég sagði þeim, að þeir gætu
hafzt þarna við á árbakkanum um
nóttina, en það væri bezt, að þeir
væru allir á bak og burt, þegar ég
vaknaði næsta morgun.
Um morguninn voru þeir horfn-
ir. En við vorum ekki alveg skildir
að skiptum fyrir því. Um kvöldið
sátum við Cecelia þarna á bakkan-
um reykjandi og horfðum á síðustu
laxana berjast áfram upp ána. Þá
sáum við húðkeip Eskimóanna koma
snögglega fyrir bugðuna á ánni. í
honum sat drengurinn og reri af
öllum lífs og sálar kröftum. Hann
stefndi í áttina til okkar. í bátnum
lá Henry nær dauða en lífi. Föt hans
voru öll rifin og tætt, og sama mátti
segja um líkama hans.
„Hann elti særðan björn inn í