Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 97

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
95
öðrum kosti hefði hann stirðnað um
of. Og næsta dag tók ég burt saum-
garnið og rétti honum spegil. Hann
leit alls ekki sem verst út. Örin
voru bein og heilleg. Að vísu hafði
mér ekki tekizt að ná alveg réttri
stefnu á annað munnvikið, svo að
hann virtist vera að glotta að ein-
hverju. En hann var bara ánægð-
ur.
,,HVar lærðirðu að sauma fólk
saman“? spurði hann.
„Á eins erfiðan hátt og hugsazt
getur“, svaraði ég, „með því að
æfa mig á þér“.
Samkvæmislíf í snjóhúsi.
Éiginkona mín og dóttir slógust
með í förina, þegar ég hélt af stað
á vetrarveiðarnar. „Það getur varla
verið verra fyrir mig en að híma
þarna ein með barnið", sagði Cece-
lia. En hún var ekki eins vön og
ég að hafast við þarna úti í auðn-
inni, svo að við ákváðum að halda
til Cutoff til þess að halda þar jól-
in og ná okkur í nýjar birgðir.
Þar biðu okkar slæmar fréttir.
Verzlunin þar hafði brunnið til
kaldra kola, og það var enginn mat-
ur til í öllum bænum að undanskild-
um svolitlum slatta af nýju kjöti.
Við Cecelia ræddum málið um
nóttina. Ég minntist þess, að Eski-
móadrengurinn hafði skýrt okkur
frá verzlun, sem væri ekki langt frá
Kobuk eða um 100 mílum norðar.
Tækist mér að fá nokkra menn með
mér, gætum við farið þangað með
nokkur loðskinn og selt þau þar og
keypt nauðsynjar handa bæjarbú-
um fyrir andvirði þeirra.
Það var enginn skortur á sjálf-
boðaliðum. Enginn okkar hafði
nokkru sinni komið í Eskimóa-
byggðir áður, og nú virtist ve'ra
fengið gott tækifæri til þess að sjá
þær. Við lögðum af stað snemma
næsta morgun. Við vorum 5 tals-
ins og með 4 hundaeyki. Og viku
síðar komum við til Kobuk.
Fólkið streymdi þar út úr hverj-
um kofa og þyrptist utan um okk-
ur. Það þvaðraði og starði á okkur,
eins og við værum komnir úr öðr-
um heimi. Og það var í rauninni
staðreynd: Þessi staður var eins
furðulegur í okkar augum og við
vorum í augum Eskimóanna. Ekk-
ert var gert úr viði. Kofarnir litu
nákvæmlega eins út og kringlóttu
snjóhúsin, sem sjá má í mynda-
bókum. Þeir voru í rauninni byggð-
ir úr torfhnausum, og síðan voru
snjókögglar lagðir utan á þá til
frekara skjóls.
Skyndilega heyrði ég einhvern
kalla: „Jim Huntington“! Sá, sem
kallaði, var Eskimóadrengurinn,
sem hafði komið til okkar sumarið
áður ásamt manninum, sem ég hafði
saumað saman. „Hvað ertu að gera
hérna“? spurði hann.
Þegar ég sagði honum, að við
hefðum komið hingað til þess að
kaupa vistir. sagði hann, að verzlun-
in væri 8 mílum ofar við ána. Svo
heimtaði hann, að ég kæmi og borð-
aði heima hjá honum. Hann sagði
eitthvað við hina Eskimóana á máli
þeirra, og á næsta augnabliki sá
ég, að farið var burt með hundana
okkar til að gefa þeim, og síðan
voru félagar mínir einnig teymdir
burt, og var farið með þá inn í sinn
hvérn kofa.