Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 99

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
97
Ég fór með drengnum heim til
hans. Við gengum inn eftir löngum,
lágum göngum, og síðan komum
við inn í allstórt herbergi, sem lýst
var upp með sellýsisiampa. Þar inni
var fjölskylda hans, og virtist hún
vera fjölmenn. Drengurinn sagði
þeim frá því, hver ég væri, og svo
settumst við að snæðingi. Það var
borinn fram þurrkaður lax, hval-
spik, hreindýrakjöt, kex og gott,
sterkt te. „Hvernig líður honum
Henry, vini þínum“? spurði ég eft-
ir svolitla stund.
Nu varð þögn þama inni, og
drengurinn hristi höfuðið hryggur
í bragði. „Eftir fyrsta frostið í haust
fór Henry með hundana sína út á
ána“, sagði hann. „ísinn var enn
þunnur, en það þýddi ekkert að tala
um fyrir honum. Isinn brast og hann
sökk í ána og allt með honum, hund-
ar, sleði og allt saman. Það eina,
sem við fundum, var vökin í ísn-
um“.
Mér gramdist sannarlega að heyra
þetta, eins og ég hafði haft mikið
fyrir þig að halda í honum líftór-
unni! En ég sagði bara: „Það var
slæmt“.
Og bráðlega var mér boðið í ann-
an kofa, og svo í annan og enn ann-
an, og í hverjum kofa fékk ég te
og mikinn mat. Og eftir nokkrar
slíkar heimsóknir gat ég ekki kom-
ið öðru niður en teinu. Og loks var
farið með fatnaðinn minn og ann-
að dót í enn annað hús, en þar átti
ég að eyða nóttinni.
Þetta hús var stærra en hin, og
í því var fieira fólk, þar á meðal
nokkrar ógiftar dætur. Og ég hafði
ekki fyrr farið úr utanyfirfötunum
en ein af dætrunum tók við þeim,
burstaði þau vandlega og hengdi
þau upp til þerris. Hún var aðeins
um 17 ára gömul og mjög lagleg.
Svo þegar ég fór að vefja mér v.ndl-
ing, náði hún í undirskál, til þess
að ég gæti notað hana sem ösku-
bakka. Svo settist hún við fætur
mér og var reiðubúin að þjóna mér,
ef ske kynni, að ég þarfnaðist ein-
hvers.
„Segðu mér nú frá því, hvernig
þú saumaðir son minn saman“, sagði
gestgjafi minn.
Nú skildi ég þetta allt saman.
Þetta var heimili Henrys og fjöl-
skylda. Þau áttu að verða þess heið-
urs aðnjótandi að fá mig fyrir gest.
Ég ræskti mig og skýrði þeim frá
viðureign Henrys og bjarnarins og
læknisaðgerðinni. Ég teygði lopann
og hagræddi öllu, til þess að það
liti þannig út, að sonur þeirra hefði
sýnt skynsemi og hugrekki. Og allt-
af kom fleira fólk skríðandi inn um
göngin, þangað til húsið var orðið
troðfullt. Allir hlustuðu af hinni
mestu athygli. Og þegar sögunni var
lokið, bað faðir Henrys fólkið um
að fara, því að nú skyldi gengið til
náða. Svo dró hann mig afsíðis og
þakkaði mér fyrir með þessum orð-
um:
„Þú bjargaðir ekki aðeins lífi son-
a rmíns, heldur léztu allt líta þann-
ig út sem hann hefði verið hug-
rgþkpr og hið mesta karlmenni. En
ég vpit, að svo var ekki. En nú er
hflpp.,,dáinn,:, og það er betra, að
fólkið-ijjugsi tjl, hans sem dugmikils
qg.^iþVjg^ðs '■(pignns en einhvers ó-
nyþjiupgs,,, pg hugleysingja“/ Svo