Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
þrýsti hann hönd mína og bætti
við: ,,Allt, sem ég á, er þitt“.
Mér varð litið til ungu stúlkunn-
ar, sem sat við fætur mér, og hugs-
aði með sjálfum mér: „Þessi fjárans
Henry ætlar ekki að gera það enda-
sleppt við mig. Enn ætlar honum
að takast að koma mér í vandræði“!
Brátt skrúfaði gamli maðurinn
niður í lampanum, og allir leituðu
sér að einhverju skoti til þess að
sofa í. Þegar ég gekk að dótinu
mínu, elti stúlkan mig. Ég hafði
komizt að því, að hún hét Kitty.
Hún tók inniskóna mína og lagði
þá við hliðina á úlpunni minni. Svo
slökkti hún á lampanum, og á næsta
augnabliki varð ég var við, að hún
var komin að hlið mér undir sæng-
urfötunum.
„Heyrðu, Kitty“, sagði ég. „Hef-
urðu ekkert rúm“?
„Jú, þetta“.
„Áttu við, að þú ætlir að sofa
hjá mér“?
„Nei, þú sefur hjá mér. Þetta er
einmitt svefnstaðurinn minn“.
Snögglega reis hún upp á annan
olnbogann og sagði: „Líkar þér
kannske ekki við mig? Líkar þér
kannske betur við einhverja syst-
ur mína“?
„Nei, nei, mér likar ágætlega við
þig ... En, sko, ég .. . á bara eigin-
konu nú þegar“.
„Hún er ekki hér. En ég er hér“,
svaraði hún. Ég ,gat næstum séð
hana brosa í myrkrinu. „Nú sofum
við saman. Þú ert minn maður, á
meðan þú ert hér. Engin önnur
stelpa má jafnvel yrða á þig“.
Það var. ekki hægt að andmæla
slíkri röksemdafærslu. Á meðan ég
dvaldi meðal Eskimóa, varð ég bara
að semja mig að siðum þeirra og
reyna að afbera það.
íntlíánar þjást möglunarlaust.
Næsta ár vakti fyrirhugaður
hundasleðakappakstur geysilegan á-
huga í Alaska. Fólk gat varla um
annað talað. Þessi mikli kappakstur
átti að hefjast í Fairbanks í marz-
mánuði, og verðlaunin voru 10.000
dollarar. Mér hafði alltaf þótt mjög
gaman að þessari íþrótt, og nú á-
kvað ég að taka þátt í kappakstrin-
um og reyna að vinna fyrstu verð-
laun.
Hundasleðakappakstur er engin
íþrótt fyrir þreklausa menn og
veimiltítur. Leiðin er oft og tíðum
næstum 100 mílur á lengd, en það
þýðir, að líkamsþolið hefur eins
mikið að segja og hraðinn. Stundum
hleypur maður við hlið sleðans,
stundum stendur maður á meiðun-
um og fær sér far niður brekku.
Sé lagt af stað með 12 hunda eyki,
verður maður að koma að markinu
með 12 hunda, en slíkt hefur það
stundum í för með sér, að halta
og úttaugaða hunda verður maður
að flytja á sleðanum síðasta spöl-
inn. Upp frá þeirri sfundu, er ekill-
inn leggur af stað, má enginn ann-
ar en hann snerta hundana né sleð-
ann, þangað til komið er í mark.
Kannske veita birnir eða elgsdýr
honum eftirför, svo að hann verður
að flýja upp í tré, en næsta öku-
manni dettur ekki í hug að koma
honum til hjálpar. Hann veifar í
mesta lagi til hans, um leið og hann
þýtur fram hjá.
Ég eyddi mestöllum vetrinum í