Úrval - 01.10.1966, Síða 104

102
ÚRVAL
flyttist til Kirkjugarðshæðar. En
eitt var öruggt. Biskupinn hafði á
rétu að standa. Þegar þíðan byrjaði
á vorin, flæddin áin yfir bakka sína.
Og um sama leyti fékk um helm-
ingurinn hitasótt, og það var mjög
vond lykt í þorpinu, þangað til frost-
in byrjuðu aftur.
Strax og ísa leysti næsta vor,
felldi ég nokkra trjáboli, batt þá
saman og lét þá reka niður ána.
Nokkrir af ungu mönnunum hjálp-
uðu mér til að draga trjábolina upp
á bakkann með vindu um mílu-
fjórðung vegar fyrir ofan kirkju-
garðinn. Úg fór að byggja mér hús
þarna, og þegar daginn tók að
lenaia, vann ég lengur fram eftir.
Ég dvaldi þarna, meðan matarbirgð-
ir mínar entust. Svo þegar ég kom
aftur til Cutoff, sagði fólkið við
mig: „Vaktirðu hina látnu upp frá
dauðum? Sástu nokkra drauga“?
„Nei“, svaraði ég, „ég sá ekki
neina drauga. En á sjálfum árbakk-
anum sá ég mikið af góðum, þurrum
viði til vetrarins".
Brátt ákváðu hinir mennirnir í
þorpinu að flytja einnig búferlum.
Þeir rifu gömlu húsin sín og fleyttu
trjábolunum niður ána. Svo sagðist
töfralæknirinn, hann „Afi“ gamli,
einni? ætla að flytja. Og það varð
til þess, að margar fjölskyldur
fylgdu á eftir honum.
Við skírðum nýia þorpið okkar
Huslia, en svo hét áin, sem það
stóð við. Sidney bróðir kom í heim-
sókn, nokkru eftir að við fluttum
þangað, og morgun einn, þegar við
vorum að ganga eftir árbakkanum,
tók hann eftir því, að ferskt vatn
seytlaði upp úr jarðveginum.
„Ég held, að það sé ferskt vatn
undir nýja þorpinu þínu, Jimmy“,
sagði hann.
Við fórum til Fairbanks og keypt-
um borunarútbúnað og vatnsrör og
fórum að bora eftir vatni. Eftir um
það bil viku vorum við komnir 60
fet niður. Þá hittum við á vatnsæð,
sem ekkert lát virtist vera á. f
fvrsta skipti á ævinni höfðum við
tært, rennandi vatn og vatnsleiðslu.
Nú þurftum við ekki lengur að
sækja vatn alla leið niður til ár-
innar. Brátt voru allir búnir að
grafa sér brunn Og fólkið varð
traustara og hreinna en áður.
Svo gat biskupinn talið fræðslu-
málastiórann á að koma og skoða
nýia þorpið okkar. Og við vissum
ekki fvrr til en við vorum búnir að
fá 3.000 dollara styrk til þess að
kaupa timbur, glugga og hurðir í
nýtt skólahús, sem við ætluðum að
reisa. Við urðum að leggja til trjá-
bolina og vinnuaflið, en það voru
enein vandkvæði á því. Og áður
en frostin hófust um haustið, var
risin þarna snotur, hlý bygging og
kcminn kennari fyrir börnin í þorp-
inu, en þau voru nú orðin 24 að
tölu.
„Ekillinn frá Huslia".
Nú dó hvíti kaupmaðurinn í næsta
borpi, og þá var verzluninni hans
Iokað. Það sögðu margir við mig:
,.Þú ættir að opna verzlun hérna,
Jimmv. Við höfum þörf fyrir verzl-
un“. Þessi hugmynd var ekki sem
verst, því að það varð sífellt minna
upp úr veiðunum og skinnasölunni
að hafa. En það þarf fjármagn til
þess að stofnsetja verzlun.