Úrval - 01.10.1966, Síða 109

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
107
niðri á hvítri sléttunni á milli mín
og húsanna. Það var eykið hans
Clarence Charlie. Ég nálgaðist hann
hægt og bítandi. Nú sá ég móa fyr-
ir 12 hundum og sleða og manni,
sem rak sjálfan sig og hundana á-
fram harðri hendi, næstum að lotum
kominn. Hundarnir mínir voru farn-
ir að skjögra, en þeir héldu samt
réttri röð og stefnu.
Ég fór fram úr Clarence Charlie,
rétt áður en við komum að loka-
markinu. Mannþyrpingin rak upp
ofsaleg fagnaðaróp, en ég sá hann
sem í móðu. Síðan greip einhver ut-
an um mig, en aðrir fóru að losa
aktygin af hundunum mínum.
Síðan varð ég var við, að allur
kliður hljóðnaði, og á næsta augna-
bliki heyrði ég þulinn tilkynna:
„Herrar mínir og frúr“, hrópaði
hann, „sigurvegarinn í lokaakstrin-
um, sem vann með 28 sekúndna
mun, Norður-Ameríkumeistarinn og
þriðji maðurinn, sem nokkru sinni
hefur' unnið báðar helztu hunda-
kappaksturkeppnir Aiaska, Jim
Huntington, ekillinn frá Huslia“!
Nú hafði ég nægilegt fé handa
á milli til þess að endurgreiða vin-
um mínum, sem höfðu lánað mér
peninga fyrir undirbúningskostnað-
inum, og gat einnig borgað hálf-
kassabílinn að fullu. Og þar að auki
átti ég nægilegt fé eftir til þess að
setja á stofn verzlunina. Mér fannst
þetta vera næsum því of mikil
heppni til þess að þetta gæti verið
raunverulegt, og kannske má segja,
að svo hafi verið. Svo mikið er víst,
að ógæfan beið mín einnig á næsta
leiti, þVí að eftir að ég var kominn
heim, hafði byggt mér nýtt hús,
komið mér upp verzlun og aflað
mér vörubirgða, tilkynnti konan
mín mér skyndilega, að hún væri
að fara frá mér.
Þetta var mikið reiðarslag fyrir
mig, og ég hafði ekki jafnað mig
eftir það, þegar eldsvoðinn eyddi
öllum mínum jarðnesku eigum.
Fyrsta viðbragð mitt var alger ör-
vænting, eins og ég hef þegar lýst.
En svo þegar ég fór að hugsa um
ævi mína, gerði ég mér skvndilega
grein fyrir því. að enda þótt, hún
hefði verið erfið, hafði hún einnig
verið viðburðarík og litrík. Og þá
datt mér í hug að skrifa um ævi
mína og lýsa henni í aðaldráttum.
Ég hélt, að þetta gæti orðið athygl-
isverð bók, ef ég fengi hjálp ein-
hvers til þess að færa frásögnina
í letur. Þess vegna fékk ég lánað-
an kofa vinar míns, útvegaði mér
blýanta og pappír, settist niður og
fór að skrifa um sjálfan mig. Ég
byriaði á því að segja sögu móður
minnar.
Og er ég fór að skrifa um þessa
óbugandi konu, sem hafði þurft að
berjast við mikla -erfiðleika alla
sína ævi, gerði ég mér grein fyrir
því, að leið mín inn í framtíðina
var nú mörkuð. hvort sem þessi bók
mín kæmi nokkru sinni úf eða
ekki.
Ég ætlaði að taka til höndunum
á ný og byggja mér nýtt hús. Næsta
sumar gæti ég annazt um vöru-
flutninga á litlum bát. Og nú var
ég orðinn talsvert þekktur í Anch-
orage. Kannske gæti ég fengið starf
sem stýrimaður á einhverju af
stærri skipunum. Enginn þekkti
þessar ár hérna eins vel og ég. A