Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 116

114
ÚRVAL
kynna, hver væri hin eðlilega starf-
semi býkúpunnar.
Dr. Ribband komst á sömu skoð-
un og frú Perepelova um það „að
það hyrfi einhver hindrun úr vegi
fyrir því að þernurnar gætu verpt
eggjum um leið og drottningin hyrfi
af vettvangi“. Hann komst einnig að
þeirri niðurstöðu, að það tæki bý-
kúpuna nokkra daga að laga sig að
því ástandi, sem ætti sér stað undir
þeim kringumstæðum.
Það tók tíma að koma af stað eðli-
legri hringrás fæðunnar, þegar hún
hafði svo óvænt stöðvazt. Var þá
fæðuhringrásin eftir allt saman eins-
konar blóðhringrás?
Dr. Ribband lét nú í Ij ós þá hug-
mynd að býkúpan sem heild væri
einskonar dýr, þar sem allir líkams-
hlutar ynnu ósjálfrátt saman og
stjórnuðust af lífsþörf býkúpunnar
allrar.
Það er margt eftir að rannsaka
í þessu sambandi, til dæmis efna-
eiginleika fæðunnar. En ailir bý-
flugnafræðingar eru sammála um að
slík rannsókn sé nauðsynleg.
Ég minnist þess nú, þegar ég rita
þessa grein, að ég var eitt sinn við-
staddur, þegar vilt býkúpa do. Hún
hafð lifað í eldhúsvegg í sumarbú-
stað í Pennsylvania suðandi þýtt og
sífellt alandi nýja og nýja hópa um
12 ára skeið. Svo var það einn sept-
ember dag að suðhljóðið breyttist
og varð öðruvísi en við höfðum
nokkru sinni heyrt það. Við hlupum
út að sjá hverju þetta gegndi. Fá-
einar býflugur hröpuðu til jarðar
frá munna býkúpunnar. Síðan ríkti
alger þögn í kúpunni.
Næsta vor bólaði ekkert á bý-
flugum og næsta ár þegar veggur-
inn var rifinn, svo að hægt væri að
koma fyrir útsýnisglugga. lýsti
frændi minn því þannig sem hann
fann í veggnum:
— Ég fann litla uppþornaða
drottningu umkringda þernum sem
sumar höfðu lagzt þétt að henni
eins og til að halda við einhverskon-
ar lífgefandi blóðhringrás.
Gullið fallegt dýr hafði hætt að
anda. Við höfðum alltaf talað um
býkúpuna, sem eina heild, en ekk-
ert okkar skildi þá, sannindi þeirra
orða, né heldur það, að í hinni suð-
andi býkúpu, sem gerir jörð okkar
frjósamari en ella væri hún, höfðu
lifað nátengdir og sameinaðir í eina
heild þúsundir lífmikilla einstakl-
inga, sem síðan höfðu einnig dáið
sameinaðir.
Yfirskurðlæknir á sjúkrahúsi einu i London var að búa um meiðsli
konu, sem bitin hafði verið illilega í handlegginn.
„Ég get bara ekki skilið, hvaða skepna hefur bitið yður,“ sagði hann.
„Þetta er of lítið til þess að vera bit eftir hest og of stórt til þess að
vera bit eftir hund.‘
„En þetta var ekki nein skepna,“ svaraði sjúklingurinn. „Þetta var
bara önnur hefðarkona."