Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 25

KRISTÍN SVÍADROTTNING
23
maður. í Hollandi tók hún á móti
Leopold erkihertoga af Habsborg
með mikilli viðhöfn, en hann var
landsstjóri í Niðurlöndum. Og í
Briissel lenti hún í rifrildi við Condé,
vegna þess að hún tók ekki á móti
honum með sömu viðhöfn. Hún tók
formlega kaþólska trú í Brussel
sjálft aðfangadagskvöldið. Athöfnin
í kirkjunni og öll viðhöfnin, sem
höfð var um hönd henni til heiðurs,
tók fram öllu því, er hún hafði hing-
að til kynnzt, hvað snerti dýrð og
mikilfengleik. Og það hélt áfram
að ganga á ýmsu á hinni löngu, hægu
ferð hennar til Ítalíu.
Sigur hennar var jafnvel enn
meiri, er suður til Ítalíu kom. Páf-
inn sýndi henni margháttaðan heið-
ur sem mjög tignum trúskiptingi.
Kardinálar héldu henni veizlur. í
Róm tók hún sér bólfestu í Farnese-
höllinni og tók að lifa þar sem ein
af hinum miklu og frægu heims-
konum.
Og hér hefst hinn furðulegi og
næstum afkáralegi harmleikur lífs
hennar, ástarsagan sjálf, ef maður
kýs að nefna hana því nafni. Les-
andinn verður þó sjálfur að dæma
um það, hversu heit ástin er í þeirri
hræðilegu sögu.
Kristín flæktist í alls konar bak-
tjaldamakk í Róm. Hún hélt sig
geysilega ríkmannlega, og allt
heimilishald hennar einkenndist af
miklum glæsibrag, þótt tekjurnar
frá Svíþjóð bærust henni ekki eins
reglulega og hún hafði vonað. Hún
hélt trútt við þann sið drottninga að
hafa í þjónustu sinni heldri menn,
sem stjórnuðu öllum hennar málum.
Tveir helztu embættismenn hennar
voru þeir Francesco Santinelli greifi,
sem var „Grand Chamberlain“
að tign, (eins konar yfirherbergja-
stjóri), og Giovanni Monaldeschi
markgreifi, sem bar titilinn „Grand
Equerry“ (yfir hesthúsastjóri).
Þeir voru í mestu uppáhaldi hjá
henni. Þeir kepptust svo um að
stjórna þátttöku hennar í alls kon-
ar baktjaldamakki stjórnmálalegs
eðlis og að plokka hana eftir beztu
getu.
Þeir Santinelli og Monaldeschi
voru í för með henni, þegar hún
hélt burt frá Róm til hirðar Lúðviks
14. Frakkakonungs. Þar var henni
sýnd hvers konar sæmd, þrátt fyrir
hina áberandi ókurteisu framkomu
hennar (eða ef til vill einmitt vegna
hennar). Einn helzti tilgangur
hennar með ferð þessari var stjórn-
málalegs eðlis. í höfði hennar hafði
fæðzt brálæðisleg hugmynd um að
sigra Neapelríki og setjast þar að
völdum sem drottning. Hún ætlaði
að safna saman frönskum her til
þessarar herferðar, og Monaldeschi
átti að verða yfirmaður hersins.
Þegar þetta flókna baktjaldamakk
og ráðabrugg stóð sem hæst, náðu
átökin milli þeirra Santinelli og
Monaldeschi hámarki sínu, og
Monaldeschi ákvað nú að sjá svo
um, að keppinautur hans yrði höfð-
inu styttri. Það virðist sem afbrýði-
semi hafi verið ein helzta undir-
rót þessarar fyrirætlunar hans. Það
virðist sem sé, að keppinautur líans
hafi verið að ná yfirhöndinni, hvað
drottninguna snerti. Monaldeschi
neytti hinna lævíslegustu og vesæl-
ustu bragða til þess að ná þessu