Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 87

Eftir Ben Lucien Burman
Hin einmana-
legu sauðfjár-
ræktarhéruð
Ástraliu
Áströlsku auðnirnar
eru heimur sauð-
fjárins, og þar er fjár-
hundurinn konungur.
Smalinn sat þarna hreyíingarlaus
á svitastorknum hestinum og horfði
á rauðleitt rykský, sem þyrlaðist
upp í fjarska. Hann var veðurbar-
inn og koparbrúnn af sólskininu. Á
höfðinu hafði hann barðarstóran
hatt. Skýið nálgaðist og breyttist
smám saman í stóran fjárhóp með
næstum 1000 kindum í, sem hreyfð-
ist eins og gulgrá bylgja yfir landið.
Eini stjórnandi hjarðar þessarar var
hundur, sem var nokkru minni en
skozkur ,,collie“-fjárhundur. Hann
hljóp fram og aftur og rak hjörðina
í áttina til okkar. Hann þaut eins
og ör fram og aftur. Stundum var
hann beint fyrir aftan hjörðina, en
svo á næsta augnabliki þotinn fram
með fylkingarálmum þessa reikula,
ferfætta hers. Stundum þagði hann,
en svo rak hann upp grimmdarlegt
gelt, þegar hann þurfti að reka eft-
irlegukind inn í hópinn.
„Hann er kóngur sauðfjárræktar-
héraðanna“, sagði smalinn, „stór-
kostlegasti hundur í heimi.“
Matsveinnin, sem stóð þarna ná-
lægt mér og fylgdist með ferð hóps-
Readers Digest
IiIN EINMANALEGU . .
85
ins, kinkaði kolli þessum orðum til
samþykkis. Þetta var glaðlegur,
lítill karl. Hrukkurnar í andliti hans
líktust súrsaðri valhnetu. „Hefðum
við ekki fjárhundinn, væri ekki um
að ræða neina Ástralíu í núverandi
mynd“, sagði hann.
Smalinn stökk af baki og flýtti sér
til manns, sem var að tjóðra nokkra
hunda, er áttu að gæta hjarðarinnar
um nóttina. Hann hafði visst
millibil á milli hundanna. Síðar
settumst við við opinn eldinn, þar
sem vatn sauð í potti. Matsveinninn,
sem gekk undir nafninu „Sprunginn
ofn“, tók fram nokkur blikkmál og
fór með þeim á fyllirí og var fullur
í tvo daga. Þegar fór að renna af
honum, voru fjárans rollurnar
horfnar. Hann fór að leita að þeim
og æddi um allt eins og vitlaus
maður. Svo gafst hann upp og fór
heim á búgarðinn sinn. En þá voru
kindurnar komnar þangað og hund-
urinn veik ekki hársbreidd frá þeim.
Hann hafði rekið þær 22 mílur án
nokkurrar hjálpar og þar að auki
hafði hann orðið að fara með hóp-
inn yfir nokkrar brýr.“
„HEIMKYNNI
HUGARANGURSINS.“
jjjjj :»BI '%'r[ ..:

gaf okkur te. „Ég þekkti einu sinni
hund, sem var jafnvel enn betri
en þessi, sem þú sást reka hjörð-
ina áðan“, sagði hann. „Hann var
orðinn svo gamall, að hann gat
varla heyrt eða séð, en það skipti
engu máli. Dag nokkurn var hús-
bóndi hans að reka nokkur þúsund
kindur til fjárræktarstöðvar
einnar. Bóndinn staldraði við á krá
og hitti þar nokkra félaga sína og
Þetta voru hin sögulegu sauðfjár-
ræktarhéruð Ástralíu, sem eru þekkt
sem „Bak við Bourke“ í austurjaðri
hins mikla landsvæðis, sem gengur
undir nafninu „Outback“ (Bakhér-
uðin). Fyrstu landnemarnir, sem
reyndu að setjast það að og börðust
þar vonlítilli baráttu fyrir tilveru
sinni, nefndu útjaðar þennan
„Heimkynni hugarangursins." Á
stöku stað voru nokkur svæði vax-