Úrval - 01.05.1967, Qupperneq 88

86
URVAL
in þyrkingslegum gróðri, og þar
gat að líta þurra árfarvegi. Handan
þeirra voru svo naktar víðáttur, þar
sem aðeins gat að líta rauðleitan
leir og sand. Yfir þeim svifu geysi-
miklar hillingar líkastar risavöxn-
um stöðuvötnum, sem virtust reyna
að freista hins þyrsta vegfaranda
til þess að halda burt af veginum
í átt til þessa skæra bláma.
Hitinn var óskaplegur, og loftið
var geysilega þurrt. Maður gat dáið
af sólsting á mjög stuttum tíma.
Dýrin virtust færari um að afbera
hitann. Þegar ferðalangurinn ók um
landið, gat hann átt von á að rek-
ast öðru hverju á glápandi emu-
strútfugl eða kengúru, sitjandi í ró
og næði í skugga lágvaxins trés.
Skammt frá okkur var vörubifreið
smalans, hlaðin birgðum og hafur-
taski matsveinsins. Þar fyrir neðan
voru grindur, þar sem heil tylft
fjárhunda gat hvílzt í einu. Smal-
inn þarfnast heils hundahóps, því
að starf fjárhundsins er mjög þjak-
andi. Þeir skiptast á um að vinna
sinn hvorn daginn og stundum jafn-
vel með nokkurra klukkustunda
millibili. Hundarnir voru hvítir og
svartir á lit eða svartir og brúnleit-
ir. Þeir voru af þeirri tegund, sem
gengur undir nafninu „kelpie“.
Menn deila mjög um þá sögusögn,
að tegund þessi sé afsprengur kyn-
blöndunar milli fjárhunda, sem
fluttir voru inn frá Skotlandi, og
versta óvinar fjárræktarbændanna,
ástralska villihundsins, sem gengur
undir nafninu „dingo.“
HINIR MIKLU FJÁRREKSTRAR.
Við sátum þarna og mösuðum,
meðan matsveinninn bjó til kvöld-
matinn. Mennirnir ræddu um erfið-
leika smalanna í gamla daga, hina
löngu fjárrekstra, sem gátu numið
allt að 1500 mílna vegalengd. Var
þá aðeins hægt að komast 5—6 mílur
á dag, svo að reksturinn tók langan
tíma. Þeir ræddu um hina hræði-
legu þurrka, þegar vatn og gras
þraut smám saman, en smalarnir
urðu að horfa hiálparvana á það, að
kindurnar horuðust niður og dóu að
lokum úr hungri og þorsta. Þeir
ræddu um þá tilfinningu, sem
greip smalana, er þeir komu loks
auga á fljót fram undan. Ef þeir
voru ekki reyndir, æddu kindurnar
oft út í ána í einni þvögu, og þá
tröðkuðust fjölmargar undir fótum
hinna eða druknuðu. Þeir töluðu um
hina skerandi einmanakennd, sem
náði tökum á smölunum, er þeir
urðu kannske að halda áfram
hundrað mílna vegalengd án þess
að sjá nokkrar mannverur, aðeins
heimskuleg andlit kindanna og svo
kengúrurnar, sem virtust mjög á-
h.yggjufullar á svipinn.
Nú mátti greina örlítið breyttan
tón í hinu dapurlega jarmi hjarðar-
innar. Breytingin var svo lítil, að
hún varð rétt með naumindum
greinanleg. Smalinn spratt á fætur,
gekk til hjarðarinnar og hugði að
henni. Hann kom fljótt aftur og
sagði: „Kindurnar, sem við tókum
í hópinn í Wanaaring, virðast svo ó-
sköp eirðarlausar.“ Hann sneri máli
sínu til mín og bætti við til skýr-
ingar: „Maður gæti haldið, að það
væri óhugsanlegt, að kindahópur
gæti tekið á rás og ætt áfram, óró-
legur og óttasleginn, eins og naut-