Úrval - 01.05.1967, Side 90

88
ÚRVAL
húsi á undan uppskurði, sem í vænd-
um er. Fjárhundarnir geltu af öll-
urn lífs og sálar kröftum, er þeir
ráku stöðugan straum af fé nær og
nær rúningsskýlinu.
„Fyrsta flokks rúningsmaður get-
ur rúið allt að 200 kindur á dag“,
sagði bóndinn. „Það mætti helzt
líkja honum við mannlega vél, þá
afkastamestu og hæfustu, sem fyrir-
finnst á jarðríki.
„Hann er líka skapmikill og duttl-
ungafullur eins og óperusöngvari",
sagði verkstjóri rúningsmannanna,
rauðbirkinn karl, sem var að reykja
stóreflis vindil. „Hann er alltaf sí-
kvartandi. Einn daginn segir hann,
að kindurnar séu of blautar til þess
að rýja þær, en næsta dag eru þær
orðnar of þurrar. Einn daginn eru
þær fullar af maurum eða færilús,
en næsta dag er allt of mikil fita
í ullinni, svo að hann segist ekki
geta náð taki á þeim. Láti maður þá
fá „springdýnu“ til þess að sofa á,
heimta þeir barnfóstru næsta kvöld
til þess að syngja þá í svefn.“
Nú var hringt bjöllu. að var kom-
inn tími til þess að fara í „Smoko“,
en undir því nafni gengur kaffitím-
inn í þessum héruðum. Og ég fór
að rabba við rúningsmennina, sem
var nýbúið að rægja svona herfilega.
Ég komst að því, að það var alls
ekki um einhverja eina manngerð
að ræða, heldur voru þeir mjög
ólíkir. Sumir voru grófgerðir og
rustafengnir menn, sem flæktust
frá einu rúningsskýlinu til annars
og áttu ekkert fast heimili, heldur
eyddu hverri frístund á næstu krá.
Þarna voru líka hljóðlátir menn, sem
hlökkuðu til þess dags, er þeir
gætu snúið aftur heim til eiginkonu
og barna, einnig rosknir menn, sem
minntust þeirra daga, er rúið var
með handklippum en ekki rafmagns-
klippum. Þeir sögðu, að þá hefðu
rúningsmennirnir „hnoðað“ tennis-
bolta í lófanum til þess að halda
fingrum sínum liðugum, og þeir
grannskoðuðu þá hvert reyfi, sem
frá þeim kom, líkt og listamaður
málverk, sem hann hefur lokið við
að mála. Flestir þessir gömlu karlar
voru glaðlegir náungar og gaman-
samir og höfðu til að bera þá ríku
kímnigáfu, sem virðist vera mjög
algeng í „bakhéruðunum."
„Hefurðu heyrt um kerlinguna,
sem rekur krána hinum megin við
Broken Hill?“ spurði hárprúður
rúningsmaður, sem gekk undir
nafninu Hrútshaus. „Nokkrir rún-
ingsmenn voru að tala um hana í
Hungerford í gærkvöldi. Hún segir
við rúningsmennina, að hún skuli
geyma peningana þeirra, meðan þeir
dvelji þarna í nágrenninu, og koma
þannig í veg fyrir, að þeir eyði þeim
öllum í bjór og stelpurnar. Hún
segist meira að segja ætla að borga
þeim 10 prósent uppbót. Og svo fær
hún þeim ávísun, en ekki peninga,
þegar þeir fara. En áður en hún af-
hendir þeim ávísunina, hefur hún
bakað hana um stund í ofni, svo að
pappírinn er orðinn mjög stökkur
og viðkvæmur. Og svo þegar þeir
komast loks til einhvers bæjar, þar
sem banka er að finna, kannske
ekki fyrr en nokkrum mánuðum
síðar, og þeir taka upp ávísunina,
þá er þar ekki lengur nein ávísun,
heldur svolítið af brúnu dufti.“
6000 MÍLNA GIRÐING.