Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
í sundlaug sér til skemmtunar."
Félagi hans kinkaði kolli og sagði:
„Já, þeir reikna þetta allt saman út.
Þeir vita upp á hár, hvað þeir eiga
að gera hverju sinni. Þó að maður
hafi spennt 50 gildrur fyrir þá, þá
smjúga þeir framhjá þeim öllum
eins og að drekka vatn.“
Nú gein við stóreflis op á girðing-
unni, og eftirlitsmaðurinn fór út og
gerði við það í hvelli.
„Þarna hefur kengúra eða emu-
strútfugl stokkið á girðinguna og
troðið sér í gegn“, sagði hann. „Þess-
ar skepnur stökkva á girðinguna á
geysilegum hraða. Það er líkt og
vrrpað sé sprengiefni á girðinguna,
slíkur er krafturinn."
MANNAFERÐIR í AUÐNINNI.
Við hleyptum vinnumönnunum út
á fjárræktarstöð þeirra, ókum svo
áfram nokkrar mílur í viðbót og
snerum svo aftur til Hungerford.
‘Við vegamótin rákumst við á smala,
sem reið á undan risavöxnum fjár-
hóp. Tvær ungar stúlkur riðu sitt
hvoru megin hópsins. En miðaldra
l-'ona kom svo akandi í vagni á eftir
hópnum. Fyrir vagninum voru tveir
hestar.
Þessi jarmandi kindahópur nam
sem snöggvast staðar, og ungu
stúlkurnar komu ríðandi til okkar
til þess að masa við okkur. Þetta
. voru laglegar, dökkhærðar stúlkurj
líklega 16 og 18 ára gamlar, dætur
smalans og konu hans. Það var svo-
lítill írskur hljómur í mjúkum
röddum þeirra.
„Smalalífið er alveg dýrlegt“,
sagði elcrri dóttirin. „Einu sinni
dvöldum við Mary í Bourke í viku.
Það er í eina skiptið, sem við höfum
búið í húsi. Það var gaman að sjá
allt fólkið og ljósadýrðina. En það
er samt betra hérna úti í auðninni
hjá kindunum og stjörnunum."
Nú rásuðu nokkrar kindur út úr
hópnum. Það lá um tylft hunda á
grindunum undir vagninum. Einn
þeirra spratt samstundis á fætur og
fór að elta kindurnar. Smalinn, sem
nú hafði slegizt í hópinn með okkur,
skipaði hundinum að koma. Hund-
urinn gengdi með ólundarsvip og
sneri aftur til vagnsins og lagðist
þar á sama stað á grindunum.
„Þessir hundar gefast ekki upp,
meðan þeir eru uppistandandi“,
sagði smalinn. „Þessi var að reka
í allan gærdag og var næstum bú-
inn að drepa sig. Ef hann færi að
reka í þessum ofsahita, sem er í
dag, væri úti um hann fyrir sólset-
ur.“
Hópurinn tók nú að mjakast af
stað aftur. Kona smalans hottaði á
vagnhestana, og gamli vagninn
skrölti af stað. Stúlkurnar veifuðu
til okkar í kveðjuskyni. Yið horfðum
á eftir þeim, þar sem þau bar við
eldrauðan sjóndeildarhringinn.
Þetta var tignarleg sjón. Síðan
hurfu þau í rykmekki auðnanna.
EÐLISÁVÍSUN HVOLPSINS.
Næsta dag fór ég til Kinchaga-
stöðvar nálægt Menindee til þess að
fylgjast með rúningu einu sinni enn.
Verkstjórinn var þarna með lítinn
hvolp með sér. Hann var af kelpie-
kyni og aðeins átta vikna. Hann var
alveg óþjálfaður. Litli hvolpurinn
lá endilangur undir tré fyrir utan
rúningsskýlið, þegar hlið á fjárrétt
þarna nálægt opnaðist skyndilega og