Úrval - 01.05.1967, Síða 99

MADAME SARAH
97
það fram, að móðursystir hennar fór
með hana burt með sér. Hún fór með
hana heim í hina glæsilegu íbúð
móður Söru.
Og þar dvaldist Sarah næstu ár-
in, en þegar hún var orðin 8 ára,
var hún send burt í heimavistar-
skóla. Það var dýr heimavistarskóli,
sem var þá í tízku. Eftir það fór
hún í kaþólskan klausturskóla. En
þegar hún hafði náð 15 ára aldri,
var menntun hennar álitin vera
fullkomnuð, og nú var hún kölluð
heim aftur. Nú skyldi halda „fjöl-
skylduráðstefnu“ til þess að ákveða
framtíð hennar. Auk móður hennar
voru þar viðstaddar tvær móður-
systur, lögfræðingur frá Le Havre
og fjórir heldri menn, kunningjar
móðurinnar, þar á meðal samkvæm-
ishetjan de Morny hertogi. Sarah
flýtti sér að lýsa því yfir, að hún
hefði þegar ákveðið að gerast nunna,
en við þessa tilkynningu hennar
kvað við mikill hlátur viðstaddra.
Þegar móðir hennar bar fram mót-
mæli og hélt því fram, að það
kostaði mikið fé að ganga í klaust-
urreglu, minnti Sarah hana á 100.000
franka sjóðinn, sem faðir hennar
hefði stofnað handa henni.
„En það á nú að vera heimamund-
urinn þinn, þegar þú giftist!“ sagði
iögfræðingurinn.
Sarah lyfti augum sínum til
himins og svaraði með rödd barns,
sem er gert að píslarvætti: „Ég
mun giftast guði!“
Þetta var heldur stór biti til þess,
að lögfræðingurinn frá Le Havre
gæti kyngt honum. „Það ætti að
senda þennan heimska stelpukjána
á betrunarhæli!" sagði hann með
fyrirlitningu. Þegar Sarah heyrði
þetta, varð hún alveg óð. Hún rak
upp ýlfur eins og reitt viliidýr,
stökk á lögfræðinginn, lamdi hann
og klóraði hann í framan og reif
stóra hártætlu af höfði hans. Þegar
loks hafði tekizt að koma á eins
konar friði, sagði de Morny hertogi:
„Telpan er alveg fædd leikkona. Það
ætti að koma henni í leiklistarnám
hjá Conservatoríinu.“ Reyndist hann
þar furðu forspár.
Sarah varð skelfingu lostin við
þessa uppástungu. „Leikkona?“
hrópaði hún upp með hryllingi í
röddinni. „Aldrei að eilífu.“ Henni
hafði verið kennt það af systrunum
í klaustrinu, að leikhús, leiklist og
leikaralýður væri allt á vegum djöf-
ulsins.
Nú var gerð tilraun til þess að
breyta þessari skoðun hennar og var
því farið með hana í leikhúsið
Comédie Francaise, þar sem móðir
hennar og vinir voru gestir Alex-
andre Dumas, hins fræga höfund
bókarinnar „Skytturnar þrjár“, en
hann hafði stúku til sinna umráða.
Unga stúlkan hafði aldrei séð leikrit
áður, og hún kærði sig ekkert um
að fara, vegna þess að hún gerði sér
hinar hroðalegustu hugmyndir um
það, sem fram mundi fara í leik-
húsinu. En þetta viðhorf hennar
breyttist, um leið og rauða tjaldið
var dregið upp. Hún hafði verið
ill og örg, en nú fylltist hún undrun
og síðan hrifningu, og að lokum gaf
hún sig óviðráðanlegum tilfinning-
um á vald. Leikurinn hreif hana al-
gerlega með sér. Hún skynjaði pers-
ónulega tilfinningar hverrar per-
sónu leiksins. Hið dapurlega í leikn-