Úrval - 01.10.1973, Qupperneq 18

16
ÚRVAL
dag eftir dag með rúllur í hárinu,
með inniskó á fótunum eins og ég
væri að sækja eld, einmitt til þess
að aka bifreið, og samt hafði ég
vottorð frá yfirvöldum Ohio-ríkis
um alveg sérstaka ökuhæfni.
Hann var sendur í vikunni fimm
mínútum fyrir miðnætti eftir brauð
hleif og með systur sína til ömmu
yfir hálft landið. En á hinn bóginn
á hann að hafa bílinn, þegar hann
þarf. Það var ekki auðvelt að átta
sig á þeim stöðum, sem hann þurfti
nú að heimsækja.
Oft tók það hann sex ferðir að
fara niður í bæ til að kaupa eina
plötu. Og færi hann eftir kartöflum,
þá keypti hann gjarnan smápoka
hverju sinni, svo varla dugði í mál-
tíð.
Á hverju kvöldi varð hann að
fara í bókasafnið til þess að ljúka
heimaverkefnum skólans. En þang-
að til nú, höfðum við varla heyrt
hann nefna slíka smámuni.
Hann var farinn að læðast inn um
bakdyrnar ag hengja lyklana á ís-
skápinn og kalla:
„Er ekki allt í lagi að taka bílinn?
Ég ætla að fara ...“
„Hvað sagðirðu?“ — hvái ég. En
hann er þá samstundis horfinn fyrir
hornið.
En þarna er um eitt að ræða. Einn
drengur á fjórum hjólum, merkir
fullt sjálfstæði.
Gæti hann ekið til rakarans og í
fatabúðina, mundi hann velja sér-
staka hárgreiðslu og sína eigin
klæðatízku. Smámsaman tók hár
hans að styttast. Og við þurftum
að venjast ilminum af öðru hár-
vatni.
Á frídögum tók hann sig til og
ók út á hraðbrautir með þeirri
leikni og sjálfstrausti, sem við
hlutum að dást að.
Og það flögraði að okkur að
framvegis mundi hann geta eytt
sínum leyfum án þess að við héngj-
um utan í honum og hann í okkur.
I stað þess að spyrja með öndina í
hálsinum: „Hvað í ósköpunum ætl-
arðu nú að gera?“ þá spyrjum við
nú með óduldum áhuga: „Hvað ætl-
arðu nú að gera?“ Þá kemur í ljós,
að hann hefur gert skynsamlegar
áætlanir.
Allt þetta gerist smátt og smátt.
Ekkert stórt stökk — allt í ró og
kyrrð. Hann fór að hanga svo mik-
ið yfir mér í eldhúsinu, að ég fór
að útskýra ýmsilegt smávegis í mat
reiðslu fyrir honum. í staðinn
kenndi hann mér nokkur gítargrip.
I raun og sannleika gerði ég mér
ekki fulla grein fyrir þeirri breyt-
ingu, sem orðin var, fyrri en litli
bróðir, yngsta barnið á bænum kom
einu sinni hágrátandi inn og hafði
dottið á andlitið, sem allt var nú
atað í blóði.
Ég tapaði mér næstum yfir sári,
sem hann hafði nálægt öðru aug-
anu. En þá var sterk hönd lögð á
öxl mér og róleg rödd sagði:
„Þetta er nú ekkert djúpt þarna
við augað. Við skulum fara með
hann á slysastofuna.“
Allt, sem ég í þessari andrá
mundi um sjúkrahús var bara um
þær kröfur, sem þar eru gerðar til
þrifnaðar og þokka. En enginn gat
verið öllu óræstilegri en aumingja
Nonni var, þessi blessaður fjögurra
ára jarðvöðull.