Úrval - 01.10.1973, Side 29

EDISON, MAÐURINN OG SNILLINGURINN
27
reisti hann verkstæði um 30x10 m að
stærð sem líktist hlöðu í laginu, og
salnaði þar um sig hópi sérlærðra
aðstoðarmanna. Og þarna fann
hann, árið 1877, upp grammafón-
inn, sennilega frumlegustu upp-
götvun sína (örugglega hafði eng-
um á þeim tíma, tekizt að endur-
leika mannsröddina með vélraén-
um aðferðum). Um tíma héldu
margir að einhvers konar brögð
væru í tafli. Dág einn kom John
Vincent biskup á rannsóknarstof-
una og bað um að sér yrði sýndur
grammafónninn. Eg lék fyrir hann
og þá (eftir að hafa litið í kring-
um sig að leyndum búktalara)
spurði hann hvort hann mætti tala
nokkur orð í tækið. Eg setti nýja
málmþynnu í það og hann hóf að
lesa biblíunöfn af geysilegum hraða.
Þegar ég lék að nýju það sem hann
hafði lesið, sagði hann „nú er ég
sannfærður. Það er ekki til einn
éinasti maður í öllum Bandaríkj-
unum sem getur lesið þessi nöfn
jafn hratt og ég“.
Endurminningar Edisons.
Svar Edisons við spurningu ný-
ráðins aðstoðarmanns um lög og
reglur á rannsóknarstofunni:
„Hér eru engar andskotans regl
ur. Við erum að reyna að gera eitt-
hvað“.
Dag einn kom bóndi nokkur og
spurði hvort ég vissi nokkurt ráð
til að drepa kartöflubjöllur. Hann
átti um tuttugu ekrur kartöflu-
lands og bjöllurnar voru að eyði-
leggja kartöflugrasið. Ég sendi
menn á staðinn og þeir söfnuðu
saman einum lítra af bjöllum. Ég