Úrval - 01.10.1973, Qupperneq 48

46
ÚRVAL
sem er til staðar í sumum börnum
án sjáanlegra illra áhrifa, gæti
stundum leitt til erfiðleika við lest-
ur. Barnið hefur tilhneigingu til að
lesa prentaða línu frá hægri til
vinstri, en ekki á eðlilegan hátt frá
vinstri til hægri.
„Þannig,“ sagði Mildred, „gerist
það, þegar barnið kemur að ein-
földu orði eins og „sá“, þá sér það
stafinn „á“ fyrst og les orðið „ás“
eða „lás“, sem verður „sál“, en úr
flestum orðum verður auðvitað tóm
vitleysa.“
Jo var undarlega innanbrjósts, er
hún hélt heimleiðis. Nú vissi hún,
hvað það var, sem virtist orsaka
erfiðleika Jims við að lesa, en hvað
gat hún gert við því? Mildred Ne-
vill hafði sagt, að Jim þyrfti að
hafa stöðuga lestrarþjálfun til að
æfa augað í að sjá línuna rétt, en
Jo vissi hvílík feikna áraun lestur-
inn var Jim yfirleitt.
Hún var nú rétt búin að taka
kennsluna upp að nýju eftir fæð-
ingu fjórða barnsins. Þar sem hún
starfaði í Lankhills-skólanum, sem
er nálægt Winchester, en þar ein-
beita menn sér að því að hjálpa
börnum, sem eiga við námserfið-
leika að stríða, þá ákvað hún að
nota hverja mínútu af frítíma sín-
um til þess að læra að skilja þenn-
an vanda sem háði syni hennar og
hún var viss um, að háði mörgum
börnum öðrum í skólanum.
„Til að fá prófskírteinið mitt frá
Southampton-háskólanum varð ég
að skrifa ritgerð. Mér fannst ekki,
að til væri betra efni til rannsókn-
ar en þetta einkennilega ástand,
sem ég þekkti sem „hliðarvíxlun".
Kennari hennar samþykkti efnis-
valið hrifinn, og hún hóf rannsókn-
irnar. Hún las allt, sem hún gat
fundið um efnið og prófaði allar
þessar rannsóknir á Jim.
„Viðbrögð hans voru stórkostleg,"
sagði Jo. „Hann tók miklum fram-
förum. En ég veit núna„ að áríðandi
er að ná til barnanna um sjö eða
átta ára aldur. Báðar dætur mínar
reyndust hafa þessa víxlun, en ég
meðhöndlaði þær strax, og þá var
þetta auðvelt viðfangs að laga.“
Hverjar voru þessar æfingar, sem
höfðu þessi ágætu áhrif á sum börn,
sem eiga í lestrarerfiðleikum? „Nú,“
svaraði Jo, „það virðist svo sem
fyrstu hreyfingar ungbarnsins hafi
áhrif á mismunandi hluta heilans,
og ef þessar hreyfingar þróast ekki
eðlilega á ungbarnsaldri, þá er
mögulegt, að barnið muni eiga í
erfiðleikum með nám síðar. Þar af
leiðir, að það fyrsta, sem við ger-
um við barn, er virðist eiga við
þessa erfiðleika að etja, er að leið-
rétta þessar hreyfingar — að kenna
því að skríða er það fyrsta."
Skólastjórinn við Lankhill-skól-
ann, yfirmaður Jo, fékk áhuga á
starfi hennar. Hann hélt, að þessar
aðferðir gætu hjálpað einhverjum
af börnunum, svo að þau útbjuggu
æfingar og notuðu ýmsan útbúnað,
skráðu og breyttu til með aðferðir,
en fengu alltaf ánægjulegan árang-
ur að launum.
„Meðferðin núna er í þrem hlut-
um. í fyrsta lagi reynum við að
bæta upp ungbarnshreyfingarnar,
sem skortir, þar næst reynum við
að losa börnin við víxlunina, ann-
að hvort til hægri eða til vinstri,