Úrval - 01.10.1973, Qupperneq 96

94
TJRVAL
nafni, hefði kannske dottið fram úr
rúmi sínu. Hún lagði hárburstann
frá sér og lagði af stað í áttina til
stigans. En rétt í því sá hún John
birtast í eldhúsdyrunum. Hann var
náfölur í framan. Augu hans voru
galopin og lýstu ótta og skelfingu.
Hann sagði: „Það var járnbrautar-
lest að rekast á skólavagninn rétt
áðan“. Hún sneri sér við og leit út
um gluggann. Og sú sýn, sem við
henni blasti, var slík, að hún riðaði
við. Það var sem hún hefði fengið
bylmingshögg í magann, og hún tók
andköf. Hún gat aðeins hvíslað þess
um orðum hásum rómi: „Ó, Guð
minn góður“.
SKÓLABÖRNIN SÓTT
Joseph Larkin var slökkviliðs-
maður í New Yorkborg, 35 ára að
aldri. Hann bjó í Rocklandhreppi
og sótti þaðan vinnu til New York-
borgar. Hann hafði uppgötvað hinn
nakta raunveruleika búsetunnar í
úthverfum stórborgarinnar. Það var
næstum algerlega ómögulegt að
láta laun slökkviliðsmanns nægja
fyrir sæmilegum mat, fötum og hús-
næði handa fjögurra manna fjöl-
skyldu. Hann varð að útvega sér
aukastarf. Og haustið 1969 hafði
hann svo byrjað að aka skólavagni
auk aðalstarfs síns. Hann ók börnun
um til þorpsins Nyack, en þar var
gagnfræðaskóli héraðsins.
Þennan morgun, sem hafði byrjað
á svo ósköp venjulegan hátt á heim-
ili Fitzgeraldfjölskyldunnar, ók
Larkin af stað að heiman og hélt
í áttina til skólavagnabílastæðisins
í Cingers. Hann steig upp í stóra,
gula skólavagninn, sem var nr. 596,
prófaði hemlana og rauðu aðvör-
unarblikkljósin, sem voru á vagn-
inum, og lagði síðan af stað til Vall-
ey Cottage, en þangað átti hann að
sækja gagnfræðaskólanemendur.
Nokkrum mínútum síðar var
hann lagður af stað í gegnum bæ-
inn. Hann stanzaði á fyrirfram á-
kveðnum stöðum og hleypti hópum
nemenda upp í vagninn. Þetta var
indælt hverfi með snotrum húsum.
Á horninu á Gatewaystræti og Russ
etstræti stóð Barbara Trunz. Hún
hafði nýlega verið prófuð fyrir að-
alhlutverkið í skólaleikritinu, og það
átti einmitt að tilkynna síðdegis
þennan dag, hver hefði hlotið hnoss
ið. Það var einhver fiðringur innra
með henni, og hún hafði ekki haft
lyst á neinum morgunverði. Henni
hafði með naumindum tekizt að
koma niður einu glasi af appelsínu-
safa, Móðir hennar, sem var fyrr-
verandi sjónvarpsleikkona, skildi
vel, hvernig henni var innanbrjósts.
Hún kvaddi Barböru við útidyrnar
og kallaði á eftir henni: „Hertu nú
upp hugann.“
Barbara steig upp í skólavagninn,
gekk aftur eftir honum og fékk sér
síðan sæti við milliganginn í þriðju
öftustu sætaröðinni.
Einn af þeim nemendum, sem
kom næst upp í, var Stephen Ward.
Hann var einkabarn foreldra sinna.
Hann var hæglátur piltur. Þetta
sama ár hafði hann komizt að þeirri
niðurstöðu, að hann langaði til þess
að hefja nám við liðsforingjaskól-
ann í West Point, sem er við Huds-
onfljótið, um 25 mílum norðan við
heimili hans. Hann skrifaði Agnew
varaforseta og öldungardeildar-