Úrval - 01.10.1973, Síða 100

98
ÚRVAL
hjólin snerust ekki lengur. Það
kvað við óskaplegt ískur, þegar hjól
in hættu að snúast, og svo heyrðust
miklir skellir, þegar vagnarnir tóku
að skella hver á öðrum. En það var
ekki hægt að stöðva þetta 4000
tonna ferlíki tafarlaust. Og því
hentist lestin enn áfram. Fremsta,
stóra eimreiðin var nú komin á móts
við vegamótin.
Gray kyndari var sem lamaður af
hryllingi þeim, sem gagntók hann.
Hann starði lémagna á skólavagn-
inn, sem kom beint að vegamótun-
um á sama augnabliki. í huga hans
verður ætíð greipt mynd af röð af
unglingaandlitum á bak við glugga
skólavagnsins. Sumir voru æpandi
af hryllingi, en aðrir báru hendurn-
ar fyrir andlitið í vanmáttugri von
um að verja sig að einhverju leyti
gegn ófreskjunni, sem beið þeirra
þarna framundan.
„MISSIÐ EKKI STJÓRN Á YKK-
UR! MISSIÐ EKKI STJÓRN Á
YKKUR!“
Eimreiðin skall á vagninum rétt
fyrir aftan miðju hans af slíku afli
og með þvílíkum hávaða, að það
var sem sprengja væri að springa.
Eimreiðin skar aftari hluta vagns-
ins af nálægt vegamótunum, eins
og þar væru risavaxnar klippur að
verki, og slengdi honum upp á
fremri enda vagnsins. Við það köst-
uðust farþegar og sæti víðs vegar
um veginn. Framendi vagnsins, þ.
e. frá 6. sætaröð og fram úr, þjapp-
aðist saman við höggið og vafðist
utan um framenda eimreiðarinnar,
eins og þar væri um þunnan málm-
pappír að ræða. Og þannig ýtti eim-
reiðin sundurtættum vagninum um
300 m. fram eftir teinunum og reif
hann og bögglaði enn verr á þeirri
leið. Vagninn líktist nú helzt hrúgu
af járnarusli.
Meðfram allri þessari 300 metra
löngu leið gat að líta limlesta lík-
ama farþeganna, sem kastazt höfðu
út úr vagninum á leiðinni. Og það
var eins og skollið hefði á furðu-
legt él, þegar þúsundir bréfsnepla
þyrluðust um loftið. Þetta voru
sneplar úr sundurtættum skólabók-
um, stílabókum og minnisbókum,
heimavinna, sem aldrei yrði gefin
nein einkunn fyrir. Og þessi skæða-
drífa féll síðan mjúklega yfir lík-
amana. Loks stanzaði lestin alveg,
og síðan varð alger þögn. í eldhús-
glugga húss eins nálægt slysstaðn-
um gat að líta þrjú náföl andlit.
Joan Fitzgerald stóð þar með tvö
börn sín, John, sem var 10 ára, og
Eileen, sem var 6 ára. Hún hélt ut-
an um þau, en hún gat samt ekki
verndað þau gegn hryllingi þeirrar
sýnar, sem við augum þeirra blasti.
„Skólavagninn stanzaði ekki,“
endurtók John hvað eftir annað.
„Skólavagninn stanzaði ekki.“
Slysaæfingin, sem Joan hafði
stjórnað kvöldið áður, virtist í litl-
um tengslum við raunveruleikann,
sem blasti nú við augum hennar.
Gervisárin á þvottabrettinu við
vaskinn höfðu ekki vakið hjá henni
eins sára kennd um getuleysi og
reiði og greip hana nú. Hvernig gat
slíkur hryllilegur atburður gerzt?
Hún þaut að símanum og hringdi
í lögregluna. „Það var lest að rek-
ast á skólavagn við Gilchrestvega-
mótin!“ æpti hún í símann. „Við