Úrval - 01.10.1973, Qupperneq 101

SLYSIÐ
99
þurfum sjúkrabíla, marga sjúkra-
bíla, og einnig slökkviliðið.“
Svo færði hún sig í kápu í flýti,
greip tösku með hjúkrunargögnum,
sem notuð voru við hjálp í viðlög-
um, og þaut út úr húsinu. Henni
fannst sem fæturnir væru úr blýi.
Hún hljóp eins hratt og hún gat, en
samt virtist henni sem hún mjakað-
ist varla úr sporunum.
Að lokum kom hún að vegamót-
unum, þar sem aftari endi skóla-
vagnsins lá. 21 barn hafði verið
í þeim hluta vagnsins, og tvö þeirra
lágu þarna við fætur hennar. Piltur
og stúlka gengu í sífellu hringi
þarna rétt hjá. Andlit þeirra voru
svipbrigðalaus. Þau voru annars hug
ar og virtust varla vita, hvað var
að gerast kringum þau.
„Setjist niður,“ sagði Joan við
þau. „Setjizt niður, og hreyfið ykk-
ur ekki, fyrr en ég hef tíma til að
sinna ykkur!“ Unglingarnir hlýddu
þessari fyrirskipun hennar.
Vandinn var fólginn í því að á-
kveða, hverjum skyldi sinna fyrst.
Hvaða börn þörfnuðust tafarlausrar
umönnunar? Hvaða börn gátu beðið
svolítið, án þess að lífi þeirra væri
þannig stefnt í hættu? Hún kom að
dreng, sem hafði kastazt út úr vagn
inum af slíku afli og með slíkum
hraða, að höfuð hans var grafið til
hálfs í sverðinum. Hún lagðist á
hnén og krafsaði moldina burt frá
vitum hans, svo að hann ætti auð-
veldara með öndun. Hún þreifaði
á slagæðinni á hálsi hans og fann
að hún sló eðlilega. Hann gat því
beðið.
Nálægt honum lá drengur einn
endilangur. Annar fótur hans hafði
tætzt af rétt fyrir neðan hnéð. Hún
skjögraði til hans. Þegar hún kom
að honum, sá hún, að fóturinn var
að vísu snúinn aftur á bak á hrylli-
legan hátt og tættir beinendar
stóðu út, en samt hékk neðri hluti
fótarins við fótlegginn með hjálp
nokkurra vöðva og sina. Hún batt
um hann til þess að koma í veg fyr-
ir, að hann missti of mikið blóð eða
blóðrynni alveg.
Meðan Joan fór þannig um frá
einu barninu til annars, fannst
henni sem hún væri að horfa á kvik
mynd, sem hafði verið skeytt illa
saman, þannig að aðeins væri brugð
ið upp sundurslitnum atriðum í
skyndi á sýningartjaldinu. Skyndi-
lega birtist lögregluþjónn á milli
tveggja vöruflutningavagna. Þegar
hann sá valinn, varð hann náfölur.
Hann hrópaði út í bláinn hásum
rómi: „Missið ekki stjórn á ykkur!
Missið ekki stjórn á ykkur!“
William Muccio sorpbílstjóri, sem
hafði stöðvað bíl sinn hinum megin
teinanna og beðið þess, að lestin
færi fram hjá, kom nú til Joan. Tár-
in streymdu niður kinnar hans.
„Hvað get ég gert?“ spurði hann
bænarrómi. „Hvað get ég gert?“
Svo kom hún auga á tvo vel-
klædda menn, sem komu hlaupandi
í áttina til hennar. „Breiðið frakk-
ana ykkar yfir einhver af börnun-
um!“ hrópaði hún til þeirra. Þeir
hlýddu tafarlaust. Eiginmaður Joan
kom á vettvang í þessum svifum.
Og mennirnir allir tóku til við að
hjálpa Joan.
Nú mátti heyra neyðarflautur
nokkurra sjúkrabíla, sem ekið var
upp eftir Gilchrestvegi úr austri.