Úrval - 01.10.1973, Síða 109

SLYSIÐ
107
hinn sameiginlegi ótti þeirra allra
tengdi þá böndum.
Prestar úr ýmsum söfnuðum Ny-
acks komu á vettvang til þess að
vera fólkinu til aðstoðar og veita
því huggun. Séra Donald Whelan
frá St. Ann's rómversk-kaþólsku
kirkjunni hafði setið að morgun-
verði, þegar hringt var í hann frá
sjúkrahúsinu. Hann bjó aðeins
fimm götulengdum í burtu og var
því kominn á vettvang, þegar kom-
ið var með þá fyrstu til slysavarð-
stofunnar. Hann kvaddi þá, sem
hann vissi, að voru kaþólskir, hinni
hinztu kirkjulegu kveðju, og yfir
öðrum las hann einnig blessunarorð
og bað fyrir þeim. Svo þegar síð-
asta ungmennið hafði verið borið
inn í slysavarðstofuna, hélt hann til
aðstandendanna í fundarsalnum.
Allan þennan morgun starfaði
haim sem sendimaður og flutti skila
boð á milli aðstandenda á jarðhæð-
inni og lækna, sjúkrunarliðs og
sjúklinga á efri hæðunum. Jafnóð-
um og gengið var úr skugga um
nafn hvers ungmennis, flutti hann
aðstandendum fréttir um ástandið.
Þegar ungmenni var flutt burt úr
skurðstofu, birtist hann þar strax
og bað lækninn um upplýsingar,
sem hann gæti fært aðstandendum
ungmennisins. Séra Whelan er hljóð
látur, þolinmóður maður með lága
ómþíða rödd. Þegar hann hafði
slæmar fréttir að færa, skýrði hann
foreldrunum ekki tafarlaust frá
öllu, heldur axlaði byrðina með
þeim og hjálpaði þeim til þess að
bera hana.
Fólkið hætti strax að tala sam-
an, um leið og hann kom inn í fund
arsalinn. Það horfði til hans biðj-
andi augum. Mörgum fannst sem
þeir yrðu fegnir að fá hvaða fregnir
sem væru, bara ef þeir fengju ein-
hverjar fregnir. Vissulega gat ekk-
ert verið verra en þessi sundurtæt-
andi spenna, sem fylgdi óvissunni.
En í hvert skipti sem hann sneri
aftur til þeirra, gættu þeir þess
samt að gefa sig ekki fram, því að
þeir kusu heldur að halda áfram að
vita ekki neitt með vissu, svo að
þeir gætu haldið áfram að vona.
í einni af þessum ferðum sínum
gekk presturinn hægt í gegnum hóp
inn og stanzaði að síðustu fyrir fram
an Jean Moran. Hún fölnaði af ótta
og studdi sig við handlegg vinkonu
sinnar.
„Ég sá Claudiu rétt áðan,“ sagði
presturinn blíðlega. „Hún er lif-
andi.“
„Guði sé lof,“ hvíslaði Jean Mor-
an og andvarpaði. En sá léttir henn-
ar var ekki langvinnur. „Er hún illa
meidd?“
„Hún er eitthvað meidd innvort-
is. Þeir eru ekki vissir um, hve mik-
ið það er, en það er a. m. k. ekki
neitt, sem þeir geta ekki lagað. Þér
megið líta inn til hennar í nokkrar
mínútur núna, áður en hún fer inn
í skurðstofuna.“
Móðirin lagði af stað í áttina til
dyranna, en eftir nokkur skref
stanzaði hún og leit um öxl. Prest-
urinn brosti hughreystandi til henn-
ar. „Ég skal koma með,“ sagði
hann, tók í handlegg henni og leiddi
hana af stað.
Fólkið í þessum dapurlega fund-
arsal sýndi bæði hugrekki og tillits-
semi gagnvart öðrum. Engir for-