Úrval - 01.10.1973, Page 110

108
ÚRVAL
eldrar fóru fram á, að tekið væri
meira tillit til þeirra en hinna. Og
allir deildu fréttunum, hvort sem
þær voru góðar eða slæmar. Einn
þeirra lýsti þessu síðar á þann veg:
„Þegar einhver einn frétti, að barn
hans hefði meiðzt lítils háttar,
glöddumst við öll. Og þegar einum
var skýrt frá því, að barn hans væri
lífshættulega meitt, fundum við öll
mjög sárt til með honum. Það var
eins og sérhvert okkar ætti 45 börn.“
Þegar fréttir af slysinu bárust út,
byrjuðu foreldrar hvaðanæva að úr
héraðinu að hringja í ofboði til gagn
fræðaskólans til þess að fullvissa
sig um, að börn þeirra væru í tím-
um heil á húfi. Kennarar reyndu að
halda uppi venjulegri kennslu, en
hinar stöðugu truflanir höfðu ekki
góð áhrif á námið. Og í sérhverri
skólastofu gat að líta óhugnanlegan
vitnisburð um slysið, því að þar
voru eitt eða fleiri tóm sæti.
Einn pilturinn var boðaður til
skrifstofu skólans, þar sem faðir
hans beið. Hann heimtaði að fá að
sjá son sinn augliti til auglitis, áður
en hann fékkst til þess að trúa því,
að hann væri heill á húfi. Hann fór
að gráta, þegar hann sá son sinn
standa þarna alveg ómeiddan.
Pilturinn hélt síðan aftur í bekk-
inn sinn. Þetta hafði haft mjög mik-
il áhrif á hann. „Ég hafði aldrei séð
pabba gráta áður,“ sagði hann.
SKURÐSTOFA NR. 5
Þegar 38 mínútur voru liðnar frá
slysinu, var búið að flytja alla slas-
aða burt af slysstaðnum. Einni
klukkustundu eftir að fyrsti meiddi
unglingurinn kom til sjúkrahúss-
ins, var búið að taka þar á móti 45
börnum og einum fullorðnum og
skoða þau. Þau lágu nú í sjúkra-
stofum eða voru stödd í röntgen-
myndatökuherbergjum eða skurð-
stofum. Um hádegið höfðu um 300
röntgenmyndir verið teknar. Þá
höfðu verið gefnar að minnsta kosti
25 blóðvökva- og blóðtrefjagjafir
(blóðeggjahvítuefni) og framkvæm-
ir 17 meiri háttar uppskurðir.
Barnalæknirinn aðstoðaði svæf-
ingarlækninn, augnsérfræðingurinn
saumaði fyrir beinasérfræðinginn,
taugaskurðlæknirinn saumaði fyrir
þvagfærafræðinginn og plastað-
gerðafræðingurinn hélt skurðstaðn-
um hreinum fyrir tannskurðlækn-
inn. „Læknarnir voru alveg dásam-
legir,“ sagði einn foreldranna síðar.
„Þeir önnuðust ekki aðeins börnin
okkar, heldur okkur einnig. Ég veit
ekki vel, hvert efni Hippokratesar-
eiðs læknanna er, en þennan da'
sáum við eiðinn í framkvæmd.11
í stuttu máli sagt, gerðu þeir það,
sem gera þurfti. Og stundum gerðu
þeir kraftaverk, að því er virtist.
í skurðstofu nr. 5 lá grannur,
dökkhærður piltur, 14 ára að aldri.
A enni hans var málaður bókstafur-
inn D. Hann var meðvitundarlaus
vegna höggs, sem hann hafði fengið
á höfuðið. Einnig var hægra viðbein
hans brotið og sömuleiðis vinstri
fóturinn. Það voru blæðingar víðs-
vegar í líkama hans. En það var
hægri fóturinn, sem læknarnir
höfðu mestar áhyggjur af. Umhverf
is hann stóð hópur lækna. Yfirmað-
ur hópsins var dr. Eric Rotschild.
Það átti að fara að taka af piltinum
fótinn.