Úrval - 01.10.1973, Side 118

116
ÚRVAL
samlegrar vanrækslu. Þ. 10. apríl
fékk hann svo fimm ára skilorðs-
bundinn dóm.
Þeir nemendur, sem misst höfðu
fót, urðu að bera þyngstu byrðina.
Það eru grimmileg örlög að missa
fót á þeim aldri, þegar skóladans-
leikir, íþróttakeppni og fyrsta ást-
in eru svo snar þáttur í tilverunni.
Síðdegis dag einn. skömmu áður
en Joan Ferrara, sem misst hafði
annan fótinn, átti að fá að fara
heim, fékk hún einkennilega heim-
sókn. Aðlaðandi, ung kona, sem hún
þekkti ekki vitund, kom í heimsókn
til hennar. Hún var lítið eldri en
hún sjálf. Hún gekk bara inn í
sjúkrastofuna og tilkynnti, að hún
væri vinkona dr. Leaheys, læknis-
ins, sem hafði yfirumsjón með með-
ferð þeirri, sem Joan fékk. Hún
settist niður við rúmstokkinn og
byrjaði að rabba við Joan.
Starði hún kannske á lakið, sem
annar fóturinn lyfti hátt upp, en
var slétt og flatt hinum megin, þar
sem hinn fóturinn hefði átt að vera?
Joan var sannfærð um, að hún gerði
það, sannfærð um, að hver sem kom
inn í sjúkrastofuna, gerði slíkt.
Joan starði með beiskju og öfund
á snotra fótleggi ókunnu konunnar,
báða fótleggina, og hugsaði með sér:
Það er svo sem auffvelt fyrir
HANA aff vera kát og hamingju-
söm. Hún er ekki affeins HÁLF
kona. En þá gerðist dálítið ótrúlegt,
sem truflaði þessar hugsanir henn-
ar óþyrmilega. Ókunna konan
teygði aðra höndina skyndilega upp
undir pilsið, losaði um nokkrar
spennur og tók af sér hægri fótinn.
Síðan teygði hún höndina aftur und
ir pilsið og tók af sér vinstri fótinn.
Hún hafði líka lent í járnbrautar-
slysi, og hún hafði misst báða fæt-
urna rétt fyrir neðan hnén.
Hún lýsti því ósköp rólega og
eðlilega fyrir Joan, hvernig gervi-
fæturnir störfuðu. Þeir voru gerðir
úr nýju plastefni, sem var mjúkt
viðkomu. Þeim var smokrað upp
yfir leggstúfana eins og sokkum, og
síðan voru þeir festir við eins kon-
ar sokkabandabelti. Þeir voru al-
veg eðlilegir útlits. Þegar konan
hafði fest fæturna á sig aftur, átti
Joan erfitt með að trúa því, sem
hún hafði í raun og veru séð.
Unga konan tók í aðra hönd Joan,
áður en hún fór, og sagði: „Ég ætla
að gifta mig í júní. Viltu koma í
brúðkaupið mitt?“
DÝRMÆTASTA EIGNIN
Tíminn gengur sinn gang, og hin-
ar hefðbundnu venjur hverrar árs-
tíðar eru í heiðri hafðar, jafnvel
þótt sorglegir atburðir gerist í ein-
hverju byggðarlagi. Það var komið
að skólauppsögn gagnfræðaskólans
í Nyack að kvöldi þ. 24. júní. Klukk
an 8 byrjuðu fjölskylduhópar að
safnast saman í kringum knatt-
spyrnuvöll skólans. Og klukkan 8.30
var orðið þar geysimargt manna.
Við 50 yarda hlaupabrautarlínuna
hafði verið komið fyrir stólaröð
fyrir kennara, heiðursgesti og leið-
toga nemenda. Fyrir miðju hafði
verið komið fyrir upphækkuðum
palli og vinstra megin nótnagrind-
um fyrir skólahljómsveitina. Á bak
við gat að líta átta feta háa skreyt-
ingu úr grenigreinum. Ljósköstur-