Úrval - 01.10.1973, Side 119

SLYSIÐ
117
um var beint að þessum stað. Mark
stólparnir voru ógreinilegir og virt
ust langt í burtu. Hinum megin göt
unnar vestan við völlinn var sjúkra
húsið. Upplýstir gluggar þess sáust
fæstir vegna trjánna, sem standa
meðfram Midlandbreiðgötu, en fólk
fann mjög til nærveru sjúkrahúss-
ins þetta kvöld.
Gagnfræðingaárgangurinn árið
1972 kom nú þrammandi í fylkingu
út úr skólanum og gekk síðan yfir
völlinn og settist á þá 235 stóla, er
biðu þeirra þar. Piltarnir voru í
svörtum skikkjum og með svört, höf
uðföt, en stúlkurnar voru hvít-
klæddar. Einum foreldranna varð
þetta að orði: ,,Jæja, loks getur mað
ur þó þekkt strákana frá stelpun-
um.“
Þegar kom að afhendingu próf-
skírteina, gengu gagnfræðingarnir
upp að pallinum í stafrófsröð. Fyrst
ur var Steven Abernathy, en sá síð-
asti Nazira Zada. Nöfn, sem byrj-
uðu á M, voru nokkurn veginn í
miðri röðinni. Og það mátti greina,
að það varð alger þögn, þegar nöfn,
sem byrjuðu á M voru nefnd. Loks
mátti heyra þessi orð í hátalara-
kerfinu: „Richard Macaylo með á-
gætiseinkunn." Það kvað við lófa-
tak úr öllum áttum og hélt óslitið
áfram, meðan vinur hins látna pilts
gekk fram til þess að taka við próf-
skírteininu fyrir hönd fjölskyld-
unnar.
Klukkan 10.30 lauk athöfninni,
og fólkið streymdi út á völlinn og
hópaðist utan um skyldmenni og
vini úr hópi nýgagnfræðinganna. En
þessir smáhópar voru ekki einangr
aðir hver frá öðrum. Þeir voru tengd
ir saman af hinni sameiginlegu
reynslu, sem harmleikurinn hafði
fært þeim. Unga fólkið hafði misst
mikið, en það hafði einnig eignazt
mikið. Það hafði uppgötvað innra
með sér sína eigin mannlegu sam-
kennd. Og unga kynslóðin fann, að
fullorðna fólkið í Nyack og þorpun-
um umhverfis var gripið sömu
kennd og þau sjálf. Kynslóðabilið
hafði minnkað stórkostlega, því að
unga fólkið uppgötvaði, að eldra
fólkinu þótti vænt um það.
Að hamingjuóskum, handtökum
og kossum liðnum leystust hóparn-
ir upp. Sumir fóru á veitingahús og
í samkomuhús til þess að halda
veizlur. Aðrir fóru heim. Brátt voru
völlurinn, markstólparnir, bekkirn-
ir og stólarnir orðnir að skuggum
í bjarmanum frá ljósum sjúkrahúss-
ins hinum megin vallarins.
Þrem mánuðum síðar, þ. e. þ. 16.
september, fór svo fram önnur há-
tíðleg og merkileg athöfn. Þá fór
fram vígsla nýja barnagarðsins, sem
er um hálfrar mílu vegar upp með
veginum, sem liggur frá járnbraut-
arvegamótunum. Þar átti að af-
hjúpa bronsplötu, sem greypt hafði
verið í stóran klett. Meðal áhorf-
enda voru flestir þeir unglingar, er
lifað höfðu áreksturinn af, og ætt-
ingjar þeirra. Sumir unglinganna
voru enn í gipsi. Nokkrir voru á
hækjum, og einn þeirra var í hjóla-
stól.
í útjaðri mannþyrpingarinnar stóð
maður einn ásamt konu sinni. Þau
voru hljóðlát og virtust draga sig