Goðasteinn - 01.09.1969, Síða 7

að hún færi með þessum strákaglönnum, sem þær orðuðu svo, og
ég man vel, hve fast þær Iögðu að henni að bíða nú hcldur eftir
annarri ferð. En mamma sat við sinn keip og lét engar fortölur
aftra sér.
Nú rann upp góður veðurdagsmorgunn, og mamma var látin
vita um að þá væri hugsað til landfcrðar. Formaðurinn ungi og
menn hans voru búnir að hyggja að kennileitum, og þau bentu
til þess, að það væri lcndandi sjór cn ekki vel dauður. Nafarinn
nefnist sker fyrir vestan Eyjar. Þegar þrír sjóir gengu yfir Nafar-
inn í röð, var ófær sjór við Landeyjasand. Fyrir lendingar við
Fjallasand var tckið mark á Haganefinu á Bjarnarey. Einnig var
tckið mark á Ellireyjartöngum. Vestanbrim í Höfninni á Ellirey
bcnti til þcss, að ófært væri við Landeyjasand. Þetta urðu menn
að styðjast við í þá daga. Síminn milli lands og Eyja var ekki
lagður, fyrr cn 1911, en þessi landferð var farin í júní 1906.
Við tygjuðum okkur í skyndi af stað, og nokkrar vinkonur
fylgdu okkur niður á bryggju. En hvað haldið þið, að hafi blasað
við okkur, þegar þangað kom? SvoIítiII bátur var bundinn við
bryggjuna og í honum tveir stórir og stæðilegir hestar. Þeir stóðu
í miðjum bátnum, líkt og þeir væru bundnir á streng, en ég man
ekki til, að þcir væru neitt bundnir, nema skellt yfir þá reipi,
sem bundið var í þótturnar sitt hvorum mcgin. Þcir voru þó
beizlaðir og haldið í taumana. Þessir hcstar áttu að flytjast með
okkur til landsins.
Ekki batnaði traustið á formanninum hjá vinkonum mömmu
við þennan bátsfarm. Man ég, að ein mikið sköruleg og ákveðin
kona kom til mömmu og sagði við hana: „Þú gerir það fyrir mín
orð, Ragnhciður mín, að hætta við þetta ferðalag." Þá svaraði
mamma: „Mig hefur ekki dreymt fyrir öðru en mér gangi þessi
ferð vel, og cigi ég að deyja núna, þá verður víst ekki feigum
forðað." Mamma var ákaflega draumtrúuð og draumspök, og frá
þessum orðum kvaddi hún vini sína og gekk hiklaust út í bátinn
með mig við hlið sér. Ég man vel, hvað ég var mikið hrifin af
hestunum og skildi ekkert í, hvað væri að athuga við það, þó
þeir ættu að vera með. Annar var jarpskjóttur en hinn glórauður.
Formaðurinn átti þann rauða, hafði keypt hann í Eyjum, en sá
Goðaste'mn
5