Goðasteinn - 01.09.1969, Qupperneq 53

Helgi frá Svínanesi segir frá
Jóhannes póstur var vinnumaður hjá Torfa í Ólafsdal fleiri ár,
og hafði Torfi miklar mætur á honum. Jóhannes fór mikið í að-
dráttarferðir fyrir Torfa, út um Saurbæ og. víðar og sá um hirð-
ingu á áburðar- og dráttarhestunum í Ólafsdal.
Haust eitt fór Jóhannes í aðdráttarferð út í Saurbæ og kom
heim í myrkri um kvöldið. Lagði hann leið sína fyrst inn í hest-
húsið og sá, að dráttarhestar Torfa stóðu þar hlið við hlið, sinn
á hvorum bás. Þessu næst fór Jóhannes upp í hlöðu að sækja
hey og lokaði hesthúsinu á eftir sér. Að vörmu spori kom hann
til baka mcð heyið og hélt að nýju inn í hesthúsið, en þá brá
honum illa í brún; annar hesturinn var horfinn af básnum sín-
>’tP.. Sneri Jóhannes þegar út og fór upp um allar þúfur til að leita
að klárnum en grillti hvergi í hann. Kom hann heim leiður í
skapi og eins og utan við sig. Hitti hann þá Torfa. Sá hann, að
þungt var yfir Jóhannesi og sagði: „Gengur nokkuð að þér, Jói
minn, þú er svo daufur í bragði?“ „Já, mér þykir það skrýtið,"
sagði Jóhannes, „að hestarnir, sem verið var að vinna með í dag,
voru báðir á básunum sínum áðan, en nú er annar - sem hann
tiltók - horfinn úr húsinu.“ Þá sagði Torfi: „Ekki er ég að rengja
þig, Jói minn, en það hittist nú svo á, að þegar verið var að
plægja í dag, þá slasaðist annar hesturinn svo, að það varð að
lóga honum, og húðin og kjötið af honum er inni í skemmu.“
Frá mínum búskap hef ég þessa sögu: Einu sinni var ljóm-
andi góð tíð um sumarmálin, svo ég sleppti fénu inn á Hlíð, þar
scm þá var góð beit og skjólsamt í skóginum. Rétt á eftir gerði
Goðasteinn
51