Goðasteinn - 01.09.1969, Side 67

hann gat ekki hlaupið frá henni. Varð honum að orði í gremju:
„Berðu þá sjálf heim f kjaftinum." Ot af þessu svari hans var
þessi vísa gerð:
Bóndinn einn hjá beljunum
hálkinn átti að gera,
cn konan heim í kjaftinum
kekkina mátti bera.
Það var einhverju sinni, þegar Þuríður dóttir Arnodds, var
vinnukona í Teigi, að Arnoddur fór þangað um haust. Þá gaf
Guðmundur húsbóndi hennar honum byrði sína af þarflegum
munum. Það var komið kvöld, þegar hann á heimleiðinni gekk
um Fíflholtshverfið. Þá vildi svo til, að honum skrikaði fótur
með þeirn afleiðingum, að hann snerist um ökiann og fótbrotnaði.
Hann var fluttur heim að Eystra-Fíflholti og lá þar mjög lengi,
Þegar frá leið mestu kvölunum af meiðslinu, þótti Jónasi bónda í
Fíflholti það mesti fengur að hafa Arnodd á heimilinu, því Jónas
var maður skynsamur og fróðleiksfús en gaf sér aldrei tíma til
neinna fræðistarfa. Eftir veru Arnodds í Fíflholti var Jónas manna
fróðastur um alla hluti, að kalla mátti, bæði í stjörnufræði, landa-
fræði og dýrafræði, svo eitthvað sé nefnt, og endaði sögur sínar
þá oft með þessum orðum: „Svo sagði Arnoddur,“ eða: „Þetta
sagði Arnoddur.“
Það voru fleiri en Jónas í Fíflholti, sem citthvað fræddust af
Arnoddi. Ég lærði þessa vísu af Jónasi bónda í Suður-Fíflholtshjá-
leigu, en hann lærði af Arnoddi:
Biblía heitir bókin sú,
sem bækur hefur sjötíu og tvær,
kapítula þúsund þrjú,
þrjú hundruð og ellefu nær.
Ekki veit ég hvaða ár það var, sem Arnoddur slasaðist, en svo
bar við í réttum um 1890, að maður einn mciddist á fæti, svo
það varð að flytja hann fótlama heim. Þá heyrði ég haft eftir
Goðasteinn
65